చారుదత్తుడు : వసంతసేనా! అటుచూడు, ఆ కొండకొమ్మున మేఘగర్జ విని మయూరాంగనలు కదుపులు కట్టి ఎలా నాట్యమాడుతున్నవో!
వసంతసేన : అవి తమ వియోగగాథలను మధుర క్రేంకార మిషతో అంబుదప్రభువుకు విన్నవించుకుంటూ ఉన్నవి.
చారుదత్తుడు : (మరొకవైపు చూపిస్తూ) అదుగో, ఆ ఆషాఢ వలాహకస్వామి శితికంఠుని కంఠకాళిమ కంటే నీలాతినీలమైన శరీరంతో మందగమనం చేస్తున్నాడు - ఆయన సప్త సముద్రాలల్లో తాగిన నీటినన్నిటినీ ఒక్కమాటుగా పుక్కిలిస్తేనా?
వసంతసేన : సాగరాధిపతి పంట పండుతుంది. వధూసంగమం!
చారుదత్తుడు : మహాకవులకు వసంతకాలం నచ్చినట్లు ఈ ఆషాఢం నచ్చలేదు. నాకు మాత్రం ప్రావృట్కాలమంటే పరమప్రీతి. ఈ ఋతువు తలపుకువస్తేనే ఎన్నెన్నో మనోహరభావాలు, ప్రవాసరాధికలు, వాసవసజ్జికలు, అభిసారికలు - ఒక వంక సాగర మేఘనాథులు, మరొకవంక నదీనద మయూరాంగనలు. ఉత్తేజకరమైన కవితాసామగ్రికీ ఋతువు ఉజ్జ్వలమైంది.
వసంతసేన : ఆర్యా! అభిసారికనై వచ్చిన నాకు మాత్రం మరొక ఋతువుమీద అభిమానమెలా కలుగుతుంది?
చారుదత్తుడు : (వసంతసేన దగ్గిరికి వస్తూ) ప్రియా!
వసంతసేన : (అతని బుజాన్ని ఆలంబంగా గ్రహించి నిలుస్తూ) ప్రభూ!
చారుదత్తుడు : మన ద్వితీయ పరిచయం నాడు నీవు వినిపించిన గీతం ఏదీ, మరొక్కమారు వినిపించు -
వసంతసేన : మీ వీణావాదనం తోడుగా ఉంటేగాని ఈ దినం పలకలేను, క్షమించాలి.
చారుదత్తుడు : (వీణవైపు నడచి వసంతసేనను పాడమని సంజ్ఞ చేస్తాడు).
వసంతసేన: (పాడుటకు ఉద్యుక్తమౌతుంది)
నెమ్మదికి రావె ఈ
తుమ్మెదకు ఓ పూవ!
అమ్ముకోబోకె నీ
నెమ్మనము ఓ పూవ!! నెమ్మదికి....
174
వావిలాల సోమయాజులు సాహిత్యం-2
