ఆది ప్రకరణము
43
కందక కుందక - కాంతితో నుండు
ముందరఁ దత్ ప్రాణములు వచ్చు మరల
బ్రదికి యీరాజె నీ - భర్తయై యుండు,
నిది నమ్మియుండు మో - యింతి! యటంచు
నా లీల కెఱిఁగించి - యరిగె నవ్వాణి,
మేలు గోరుచు లీల - మెలపుగాఁ బతిని
కలిసి యుండఁగ, నంత- కాలంబు రాఁగ
నల పద్మభూపాలుఁ - డంగంబు విడిచి
చనఁగ నా లీల పు-ష్పముల మంటపము
పనిఁబూని నిర్మించి - పతిదేహ మచట 920
బెట్టి, పైఁ బూలు గ-ప్పించి, కన్నీరు
పెట్టి, వాణినిఁ దాను - బేర్కొనఁగానె
వచ్చి సరస్వతి - వర పీఠమందుఁ
జెచ్చరఁ గూర్చున్నఁ, - జేదోయి మొగిచి
కనుల బాష్పము లొల్క-గా లీల భార
తినిఁజూచి పలికె 'నో - దేవి! మద్విభుఁడు
ఎచ్చటి కరిగెనో - యెఱుఁగఁ దద్దేహ
మిచ్చటి నుంచి, నీ - వెఱిఁగించినటులఁ
జేసితి, నిఁక నేమి - సేతు? మత్పతిని
బాసి ప్రాణము లెట్లు - భరియింతు నేను?'930
అని యేడ్చుచుండఁగా - నాదరం బెసఁగ
నెనసిన నెనరుతో - నిట్లనె పాణి
“ఓ లీల! క్లేశంబు - మపసంహరింపు
జాల మెంతటి వాడు గడవగా లేరు
