100
వాసిష్ఠరామాయణం
తనజన్మదుఖముల్ - దలఁచుచు వగచి,
యెనసిన భక్తి న - య్యిరువురఁ జూచి,
పలికె ని ట్లని 'నేను - బహుజన్మదుఃఖ
ములఁ బొంది యలసితి - మోహంబుచేత,
మున్ను మీ సాన్నిధ్య - మున నుండ కరిగి,
యన్ని దుఃఖసుఖంబు - లనుభవించితిని,
ఎఱృక చిన్మాత్రమై - యెల్ల దిక్కులను
మెఱయుచు నున్న దే - మి కొఱంత లేదు
కనుఁగొంటి ముక్తి మా - ర్గంబు, మత్పూర్వ
తనువులోఁ జేరి మీ - తనయుండ నగుచుఁ 180
జెదరక మీ సేవఁ - జేసేద ననిన
వదలని కృప మీఱ - వా రిద్ద ఱతని
వెంటఁ దోడ్కొనిపోయి, - వింతగా నేల
నంటి కృశీ భూత - మైన దేహమును
జూపఁగాఁ జూచి, యా - శుక్రుఁ డీతనువు
నాపట్లఁ బడ వైచి, - యంతకు వరము
చేఁ బూర్వతనువులోఁ - జేరి యచ్చోట
దీపింపఁగాను ద - ద్దేహింబు లేచి
తన తండ్రి చెంత య - థా ప్రకారముగ
వానర సుఖస్థితి - నుండఁగాఁ జూచి, 190
శమనుండు నిజనివా - సంబున కరిగె
నమితసంతోషాత్ముఁ - డయ్యె భృగుండు.
అని శుక్రు వృత్తాంత - మా వపిష్ఠుండు
మనుజేంద్రునకుఁ జెప్పి మరల ని ట్లవియె:
