ఆ నవ్వులలో వెన్నెలలు విరిసినవి. ఉదయకాలపు ఎర్రని కిరణాలు ప్రసరిస్తుంటే కృష్ణానది చిరుకెరటాలలో ఆ నవ్వు అన్నివేపులా ఆక్రమించినది. ఆ నవ్వులలో కోకిలలు పాటలు పాడినవి. తమలపాకుతీగె లేత ఆకులు తొడిగినది. మా అమ్మగారి పూజావేదికపైన చిత్ర చిత్ర పుష్పముల ఆ నవ్వు సౌరభాలను వెదజల్లినది.
నేను ఊళ్ళో ఉన్నానంటే, నిమిషానికో వింతకై సేత చేసికొనేది. ఈ పరికిణీ బాగుందా బావా? ఈ చొక్కా అందంగా ఉందా? అని నేనేదో సమాధానం చెప్పినదాకా అడిగేది. నేను బాగుండ లేదంటే బట్టలు మార్చుకొనివచ్చేది. నేను బాగున్నాయంటే గంతులు వేసుకుంటూ వాళ్ళమ్మమ్మ వద్దకు పోయి అమ్మా, ఓ అమ్మా ! నా బట్టలు బాగున్నాయన్నాడే బావ! అనేది అట్లాగటమ్మా! బావ మెచ్చుకున్నాడటమ్మా! నా తల్లివిగా అని వాళ్ళమ్మ సంతోషముతో మాట్లాడేది.
ప్రతి ఆభరణమూ నేను మెచ్చుకోవలసినదే. లేకపోతే ఆ నగ ధరించేది కాదు. ఒక్కొక్కప్పుడల్లరితో తన హారాలన్నీ నా మేడలో వేసి బావ నగలు పెట్టుకొంటే ఎంత అందంగా ఉంటాడు. రా! రా!మా అమ్మ చూస్తుందని నన్ను వాళ్ళమ్మగారివద్దకు తీసుకుపోయేది.
అమ్మా. బావ పెండ్లికొడుకులా లేడటే!
బావ పెళ్ళికొడుకు లాగున్నాడు, నీవు పెళ్ళికూతురుళా ఉన్నావు.
నాతో వేళాకోళా లాడొద్దమ్మా!
నీతో నాకు వేళాకోళాలేమిటే పిచ్చితల్లీ! నిజం చెప్పాను
అబ్బా! నాకు సిగ్గువస్తుంది అని తుర్రున పారిపోయింది.
3.
విష్కంభము
హేమసుందరి ఇంతవరకు ఆ వ్రాతపత్రికని చదువుకొన్నది. ఆమె హృదయం ద్రవించిపోయింది. ఏమిటీ,త్యాగతి తన బావగారా! త్యాగతి పేరేమిటి? ఎంత తన్ను మోసపుచ్చినాడు! తన తల్లిదండ్రులూ ఆ మోసం లోనే చేరారూ! ఏమిటి దీనికంతకూ కారణం? ఎందుకీ సంవత్సరము పాటూ త్యాగతి తనకు బావగారని తెలపకపోవటం? అందుకనే తన తండ్రి కతడంటే అంత ప్రేమ, అంత గౌరవం! తన తల్లి అతడు వచ్చాడనేప్పటికే ఎంతో ఆనందంతో పొంగి అల్లుణ్ణి చూచుకొన్నట్లు చూచుకోవడము.
త్యాగతికథ చక్కని పట్టుబైండు పుస్తకంలో వ్రాసి వుంది. ఆ పుస్తకం నిండా భారతీయ చిత్రలేఖనా విధానాన అలంకారచిత్రములు నిండి యున్నవి.తన అక్కగారి చిన్ననాటి చిత్రములు, తన బావగారి చిత్రము,తండ్రిగారివి, తల్లిగారివి ఎన్నో ఉన్నవి. వాని అన్నింటిలో తన అక్క చిత్ర మెక్కడ రచింపబడినా అది ఒక దేవలోకసుందరి చిత్రంలా ఉన్నది.
పుట:Thupanu, by Adavi Bapi Raju.pdf/46
ఈ పుటను అచ్చుదిద్దలేదు
