70
కథలు - గాథలు
వెళ్లడం చాలా కష్టం. అయితే టెవర్నియరు ఫ్రెంచి దేశాన్నుంచి
నచ్చిన ఒక గొప్పదొర అనిన్నీ, హిందూ దేశాన్ని ఏలే చక్రవర్తికి
స్నేహితుడనిన్నీ , అతని ప్రఖ్యాతి అతనికంటే ముందుగానే పాకినందు
వల్ల అది సాధ్యం అయింది. అతడు గమ్యస్థానానికి దగ్గరికి వచ్చినకొద్దీ
చాలా దాతృత్వం కనబరుస్తూ దానధర్మాలు చెయ్యడం ప్రారంభిం
వాడు. తనను ఒక మహారాజు అని అందరూ అనుకోవడం మొదలు
పెట్టారని టెవర్నియరే అన్నాడు.
విదేశీయుడిని అందులో తెల్లవాడిని దేవాలయంలోనికి సులభంగా రానివ్వరుగాని టెవర్నియరుకు ఇది సులభంగా సాధ్య మైంది. దేవాలయంలో కాలుపెట్టగానే టెవర్నియరు ఎంతో భక్తి పరుడిలాగి సాష్టాంగపడి దేవుడికి సమస్కరించాడు. ఈ సీతారాము లను చూడలేక కళ్ళు మిరుమిట్లు క్రమ్మినాయేమో అనేటట్లుగా తన అరచేతి వేళ్లను కళ్ళకు అడ్డముపెట్టికొని ఆ వేళ్ళసందులనుంచి తాను అపహరించగలచిన అపూర్వ వజ్రం ఎక్కడవుందో కనిపెట్టాడు.
తన రాకయొక్క. వింత కాస్తతగ్గి పాతబడేవరకు ఐదురోజులు పగనులోనుండి ప్రతిరోజు ఉదయమూ, మధ్యాహ్నమూ, రాత్రి కూడా దేవాలయంలోకి వెళ్ళి సీతారాములను అర్చిస్తూవుండేవాడు. వెళ్ళినప్పు డల్లా ఒక రత్నాన్ని బహుమానం యిచ్చేవాడు. ఆ రాళ్ళు ఎక్కువ విలువైనవి కాకపోయినా అర్చకులకు మాత్రం అతనిపైన చాలా గౌరవం కలిగింది.
ఐదోనాటి రాత్రి వెన్నెల లేదు. అందువల్ల టెవర్నియరూ అతని అనుచరులూ ప్రయాణానికి సిద్ధపరచిన ఏనుగులను ఎవరూ గమనించ లేదు. మొదట పగనుకు వచ్చేటప్పుడు వేసుకొన్న తెల్లనిదుస్తులను తీసివేసి వీళ్ళు నల్లటి దుస్తులు ధరించారు. అందున్న నక్షత్రాల వెలుతురు వీళ్ళపైన పడి గుర్తు తెలుస్తుందనే భయం లేదు ... హఠాత్తుగా ఆ రాత్రి వేళ ఇంత పొద్దుపొయ్యే వరకూ ఇంకా ఆ దేవాలయంలో దిగబడిన ఏ అర్చకునిదో, సేవకునిదో ఒక్క కేక వినబడి మళ్లీ గొంతుక నొక్కినట్లు ఆగిపోయింది. ఆ గుడిలో రాత్రి చపటామీద సాధార
