Jump to content

పుట:Gopinatha-Ramayanamu1.pdf/369

వికీసోర్స్ నుండి
ఈ పుట అచ్చుదిద్దబడ్డది


తను శుశ్రూష యొనర్పఁ బోలు నిది యుక్తం బీవు నే నెప్పు డా
యనవాక్యం బొనరింపఁ బోలుఁ బతియున్ క్ష్మాధీశుఁడుం గావునన్.

565


వ.

అని బహుప్రకారంబుల బోధించి యద్దేవి నెట్టకేలకు నొడంబఱిచి పితృవచన
ప్రకారంబునఁ బదునాల్గుసంవత్సరంబులు వనవాసంబుఁ గావించి వచ్చి భవ
దీయపాదారవిందంబులు గొలుచుచుండువాఁడ నని పలికిన నద్దేవి వెండియుఁ
గుమారుని వనవాసంబు దలంచి కనుంగొనల నశ్రుకణంబు లొలుక నక్కుమార
వరు నవలోకించి యి ట్లనియె.

566


చ.

జనకునిమాటఁ గైకొని వెస న్విపినంబున కీవు పోయిన
న్వినుము సపత్నులం గనుచు నే సరిగా మనియుండఁ జాల జ
య్యన విపినంబునం బొడమినట్టి మృగిం బలె నన్ను వెంటఁ దో
డ్కొని చను మేగుదెంచెద నకుంఠితభంగి నరణ్యసీమకున్.

567


వ.

అని పలికి రోదనంబుఁ జేసిన తల్లిం జూచి తానును దుఃఖాక్రాంతచిత్తుం
డగుచు ధైర్యధుర్యుండు గావున నొక్కింత యుపశమించుకొని గ్రమ్మఱ నయ్య
మ్మదిక్కు మొగంబై యి ట్లనియె.

568


చ.

పతియె మృగాక్షికి న్విభుఁడు బంధుఁడు దైవత మట్లు గావునన్
క్షితిపతి నీకు నా కెపుడుఁ గేవలపూజ్యకుఁ డమ్మహాత్ముఁ డ
ద్భుతకరుణాకరుండు నినుఁ బ్రోవక నేటి కుపేక్ష సేయు స
మ్మతి నిటు చింత వీడి గుణమండనగేహమునందె యుండుమా.

569


క.

ఏ నడవి కరుగ భూపతి, దా నంతయు దుఃఖశోకతాపముచేతన్
మ్రానుపడి యుండుఁ గావున, నీనేర్పున నమ్మహాత్ము నెగ లుడుపఁ దగున్.

570


వ.

అదియునుంగాక.

571


క.

పరమోత్తమయై యేసతి, నెఱిగల్గి వ్రతోపవాసనిరత యగుచుఁ దా
వచుని భజియింప దాసతి, నిరయపదంబునకుఁ బోవు నిక్కము జననీ.

572


క.

ధాత్రీసురసురపూజలు, పాత్ర మెఱిఁగి సేయకున్న బతిశుశ్రూషా
మాత్రమున సాధ్వి కెంతయుఁ, జిత్రంబుగ స్వర్గపదవి చేకుఱుఁ దల్లీ.

573


క.

జననీ యేయుత్తమసతి, తననాథుని ధర్మసరణిఁ దప్పక యెపుడున్
ఘనభక్తిఁ గొలుచు నాయమ, యనిమిషలోకైకసౌఖ్య మందుచుఁ జెలఁగున్.

574


క.

వగ పెంత తనకుఁ గలిగిన, మగువకుఁ బతిసేవ శ్రుతిసమంచితధర్మం
బగుఁ గాన దీనిఁ గనుఁగోని, మగనిఁ గొలుచుచుండు మెపుడు మాన్యచరిత్రా.

575


వ.

అని పలికి భర్తృశుశ్రూషయందు యద్దేవిచిత్తంబు గీలుకొల్పి వెండియు.

576


క.

భరతుఁడు ధర్మరతుండును, గరుణ గలుగువాఁడు గానఁ గైకను నినుఁ దా
సరిగాఁగఁ జూచు నారఘు, వరు నన్నుంబోలెఁ జూడు వాత్సల్యమునన్.

577