శకలంలా పచ్చగా, కళకళలాడుతూ వుంటుంది.
విహారిగారు తానో మంచి పాఠకుద్ననీ చెప్పుకుంటారు. అందుకే ఆయన తన ముందున్న రచయితల మార్గంలోనే నడుస్తూ తనదైన విలక్షణ పద్దతిని ఆవిష్మరించుకోగలిగారు. చాసో లా కథనంలో పొదుపునే పాటించినా కొన్నీ చాసో కథల్లా ఆయన కథలు వ్యాసాలు కాలేదు. కుటుంబరావుగారిలా మధ్యతరగతి బ్రాహ్మణుల జీవితాల గురించే యెక్కువగా రాసినా ఆయన కథలూ, వస్తువులూ, వేటికవి ప్రత్యేకంగా వుంటాయి. బుచ్చిబాబు తనకిష్టమైన కథకుడే అయినా, కథకు కావల్సినంత మేరకే వర్ణనలు పొదుపుగా వాడుకుం టారు. మొదటి వాక్యంతోనే పాఠకుల్ని కథలోకి లాక్కెల్లిపోతారు. చివరి వరకూ వుత్మంఠతతో కథను నడిపిస్తారు. చిన్న కథనూ పెట్ట మెరుపుతోనే ముగిస్తారు. కథ ముగిశాక కూదా పాఠకుడు దాన్ని వెంబడించాలనీ కోరుకుంటారు.
విహారిగారి కథా ప్రపంచంలోకి అడుగుపెట్టడమంటే, అది సమకాలీన సమాజపు కోణాలన్నింటినీ పరామర్శించడమే అవుతుంది. కథకుదుగా ఆయన చాలా అప్రమత్తంగా వుంటాడు. తన తరువాతి తరాలనూ సానుభూతితో అర్థం చేసుకోవడానికే ప్రయత్నిస్తాడు. కొత్త నీరు పాత నీళ్లని తరిమేసే ధర్మం తన తరానికీ తప్పదనీ, తాతనీ బామ్మనీ వృద్ధాశమానికి పంపాక చాలా రిలీఫ్‌గా ఫీలయ్యే తన కాడుకు భవిష్యత్తులో తమపట్ల గూదా అదే రకంగా వ్యవహరించక పోడనీ గుర్తిస్తాడు. రోగిష్టి తల్లిదండ్రుల్ని దుర్మార్గంగా విడిచిపెట్టి, విదేశాలకెళ్ళిపోయే పిల్లలు, నిస్వార్థంగా ఆ ముసలివాళ్లకు తోద్బడు తున్న కూలి జనాల చిత్తశుద్ధిని శంకించినప్పుడు -నిరనిస్తాడు. ప్రయాణంలా సాగే జీవితంలో యెదురైన అనుభవాల నుంచీ, పాఠాలు నేర్చుకుని, హాయిగా ముందుకే సాగాలనీ హెచ్చరిస్తాడు.
అధోజగత్‌ సోదరులనూ, కింది మధ్యతరగతి వాళ్లనూ “డబ్బు” యెంతగా వేధిస్తుందో విహారిగారికి బాగా తెలుసు. అయితే మధ్య తరగతి మనుషుల జీవితాల్ని ఛిన్నాఖీన్నం చేస్తున్న వ్యాపార సంబంధాల్ని నిరపిస్తున్న కథల్లో గూడా ఆయన మానవ సంబంధాల మాథుర్యాన్నీ నొక్కి చెప్పడం మరచిపోరు. యెదిగిన కూతుర్ని రాబందుల భారి నుంచీ తప్పించడం కోసం నానా బాధలు పదే తల్లులూ, పుస్తకాన్నీ కొనగలిగే అయిదు రూపాయల కోనం ప్రమాదకరమైన పందెపు బరిలో దిగే కుర్రాళ్ళూ, బతకలేని వుద్యోగం చేసి బాధ పడుతున్న కొడుకును ఆదుకోవడం కోసం బిక్షమెత్తదానికి గూడా సందేహించనీ ముసలి తండక్రులూ, బతుకు బరువు మోయ డానీకి యిష్టంలేని పాత రోత పనులలోనే ముడుచుకుపోవడానికి సిద్ధపడే నిర్భాగ్యులూ, కూతుళ్ళకు పెళ్ళి చేయాల్సిన వయస్సులో గూడా నిస్సిగ్గుగా బిడ్డల్ని కనే తండ్రులూ, అవసరం కోసం అంగ వైకల్యం వుందే అమ్మాయిల్ని పెళ్ళాడ్డం తప్ప మరో మార్గం దొరకని నిన్స్నహాయులూ యీ మధ్య తరగతి విలాపాలూ, విలాసాలూ విహారిగారి సాహిత్య ప్రపంచంలో మనకెదురౌతారు.
అయినా విహారిగారి కథా ప్రపంచంలోకి అదుగుపెట్టడమంటే జీవన సంరంభంలోకి అడుగు పెట్టడమే అవుతుంది. ఆయనకున్న సానుభూతి, సహానుభూతి జీవితాన్నాక వుత్సవ సంఠరంభంగా మారు స్తుంది. రచయితకు జీవితంపైన, ప్రపంచంపైన వుండే గౌరవం,
| తెలుగుజాతి పత్రిక జఅవ్మునుడి తి ఫిబ్రవరి -2020 |
మ్‌ కా జనవాక్యం అనీ
“అమ్మనుడి? చేస్తున్న సేవకు అభినందనలు
1. స్నాతకోత్తర స్థాయిలో తెలుగు మాధ్యమం ప్రవేశ పెట్టాలి. అంతేకాక మెడిసిన్‌, ఇంజనీరింగ్‌, వ్యవసాయశాస్త్రం లాంటి విషయాల్ని తెలుగు మాధ్యమంలో బోధించాలి.
2. అర్ధశాస్త్రం, రాజనీతిశాస్త్రం లాంటి విషయాల్ని స్నాతక స్థాయిలో ఇప్పటికీ కొన్నిచోట్ల తెలుగు మాధ్యమంలో బోధిస్తు న్నారు- విద్యార్థులకు అర్థమయేందుకని. విస్తృతస్థాయిలో ఇది జరగాలి.
8. ఆంగ్లాన్ని ఐచ్చిక విషయంగా బోధించాలి. తప్పనిసరి అంశంగా కాకుండా. ఆంగ్శ మాధ్యమం ఏ స్థాయిలోనూ అందళూడదు.
4 పాలనాభాషగా ఉభయ తెలుగు రాష్ట్రాల్లోనూ తెలుగే అమలు చేయాలి.
5. తెలుగు మాధ్యమంలో చదివిన వారికి ఉద్యోగాల్లో ప్రత్యేక కేటాయింపు (రిజర్వేషన్‌) ఉందాలి.
- డా॥ తఠ్యేలు మాచిరెడ్డి
9666626546
యిష్టం, ఆయన కల్చనా సాహిత్యాన్ని ఆనంప దాయకంగా మారు స్తుంది. చుట్టూ వుండే చీకటిని తిడుతూ కూచోవడం కంటే, చిన్నదైనా వో ప్రమిదెను వెలిగించదమే ఆయనకిష్టం. మనుషుల్లో వుందే మంచితనాల్ని గుర్తించి, వెల్లడించి, (ప్రేమించడమే వ్రతంగా బతికే వరమ్మలూ, అవసరం వచ్చినప్పుడు గతమంతా మరిచి ఆదుకునే వదినమ్మలూ, బతుకంతా బాధ్యతల్ని సునాయాసంగా మోసే భద్ర మహిళలు సుభవ్రమ్మలూ, భర్త ఆంతర్యాన్ని మంచికే మొగ్గ శ్రీనివా సులూ - వీళ్లంతా తమ మంచితనంతో ముగ్గ్దుల్ని గావించి, జీవితం పట్ల అనురక్తినీ రేకెత్తిస్తారు.
విహారిగారిది ధర్మాగ్రహం. పీడనలోంచీ పీడనే పుడుతుందని ఆయన హెచ్చరిస్తారు. భర్త దుర్మార్దానికి వెరచి, యికపైన పీడితుల శాపాల్ని భరించలేనంట్లూ అతగాడు చేసిన పొరబాట్లను సరిదిద్ద పూనుకున్న పార్వతమ్మ పాఠకులకు చెప్పాల్సిన పాఠం స్పష్టంగానే చెప్పేస్తుంది. సమాజంలో యింత దుర్మార్గముండడానీకున్న కారణా లను ఆయన కథలన్నీ తరచి చూస్తాయి. యీ లోకాన్ని మరింత అందంగా తయారు చేయడమెలాగో సూచిస్తాయి.
విహారిగారి కథలు రాత్రీ వుతికి ఆరేసిన నేత చీరను తెల్లవారు జామున కప్పుకున్నట్లుగా వుంటాయి. లే వెన్నెల్లో కమ్మతెమ్మర వీస్తున్న ట్టుగా దగ్గరౌతాయి. కష్టాలనూ, కడగంద్లనూ చూసినప్పుడు ఆ(గ్ర హంతో సూర్యశకలంలా మండిఫోయినా, యిరుసున బెట్టిన కంబెనలా కారిపోయినా, చివరకు వాత్సల్యమే జీవితమై ప్రవహించినట్టుగా సాగుతాయి.
