[అం 5
భారత రమణీ
నీ సర్వస్వము ధారపోయుచుందువని న్నింతవఱకు తెలుసుకొన లెకుంటిని. నా అపరాధము లనేకములు, వానినెల్ల సైరింపుము.
కేదా--అట్లనెదవేల ఉపేంద్రా?
దేవే--కేదారా! అన్నగారిని క్షమింపుము.
కేదా--బాగు బాగు! నే నెవ్వడను క్షమించుటకు?
ఉపే--అయ్యా! నా మొగము చూడుము, నాహృదయమున నత్యంత భయావహమగు అధి యున్నది. బయట కమ్ముచున్న అంధకారము కన్న అది సాంద్రతరము. ఈ శిక్షకన్న ఆ శిక్ష కఠోరము. రాత్రి నిద్రలో పీడకలలు వచ్చి, "ఎంతద్రోహ మొనర్చితిని? ఎంత పాప మొనర్చితిని?" అని ఒడలెల్ల కంపము నొంది మేల్కొనుచుందును. సొదరా! క్షమింపవా? (నమస్కరించును)
దేవే--కేదారా! అన్నగారిని క్షమింపుం.(ఏడ్చును)
కేదా--ఉపేంద్రా! నీ సోదరుడు నీకై యేడ్చుచున్నాడు, కావున నాకు కూడ నీ యెడ జాలి పుట్టుచున్నది. నీ వెంత పాపివి, ఎంత ద్రోహి వైనను, నేడు సుఖానహమగు దినము కావున నీపై నాకుండు ద్వేషము నంతయు క్షమ అనుగంగాజలమున కడిగి పవిత్రము చేయుచున్నాను. ఉపేంద్రా! సొదరా! మ్లానమగు నీ ముఖము చూడ నీ కీచెఱ బాసి
