[అం 3
భారత రమణి
వినో--అయ్యో ! రక్షింపుడు, రక్షింపుడు.
యజ్నే--ఇందెవరును లేరు. ఇమ నీసంకేతనం మాని నావెంట రమ్ము (మెడపై చేయివేయును.)
వినో--ధూర్తా! దూరమున నుండు (త్రోయును)
యజ్నే--అబ్బో! ఇక దాసనేల! (కత్తిచూపును)
వినో--నన్ను పొడిచి చంపుము. చూచెదవేల!
యజ్నే--అట్లుచేయుటకు నేను రాలేదు. నాకు నీపాటి బలము లేకపోలెదు. రమ్ము,(పట్టుకొనును)
కత్తిదాచును
వినో--అయ్యో! అయ్యో! అన్ను రక్షించువారు లేరా! విపత్సముద్రమున మున్గిన అనాధల మానరక్షణము నకై దివ్యు లవతిరింతురని వింటిని. ఎవరును రారేమి! శాస్త్రములు, పురాణములు, స్మృతులును అసత్యము పల్కునా? నాకెవరును దిక్కి లేదా? శరణాగతత్రాసహారులు దీనమానరక్షకులు. నన్నుగాచు భద్రాత్మకులులేరా- నేను దిక్కు లేనిదాననైతితినా?
యజ్నే--ఆ! దిక్కు లేకేమి? నేనున్నాను.
వినో--మీరా! ఇక నాకుభయమేల! ఆర్యా నీవీ నా రక్షకుడవు. నీ పాశవప్రకృతికి ప్రతికూలముగా నీ మహత్ప్రవృత్తి నాశ్రయింతును. నాప్రాణమును గొని మానమును నాకుంచుము. నీ అత్యాచారమునకు విరుద్దముగా నీమానవధర్మము నాశ్రయించి ఈభిక్ష యాచించుచుంట్టి
