121
భారత రమణి
యజ్నే-- ఎవరికై మొరనెట్టుచుంటివి! ఇంట నెవ్వరును లేదు. నేను నీవే సంకోచింపకుము.
వినో-- ఆయ్యో, అయ్యో, ఘోరము!
యజ్నే-- నవలామణి, నిన్ను బలాత్కరింపను... నెను నిన్ని వలచితిని.
వినో--ఏమంటివి? పులి మేకను, పాము కప్పను వలె నీవు నన్ను వలచితివా? వలదు. వలపుమాని నన్నేవగింపుము, నిరసింపుము, నిన్ను వేడుకొనెద-- ఇదేమొక్కుచుంటిని.
యజ్నే--బండి వేచియున్నది, పోవుదమ్ము రమ్ము.
వినో-- అయ్యా! నన్ను విదువుము.
యజ్నే--సంకోచింపకు, నిన్ను కష్టపెట్టను.
వినో-- వలదు-నాకేమియు వలదు. విడిన చాలును. ఇదే నీపారములపై బడెదను.
యజ్నే-- మోహినీ, మన మీదేశమున నుండక నీచిత్తమువచ్చిన చోటునకు పోవుదము, పద.
వినో-- అయ్యా! నన్ను విదువరా?
యజ్నే-- విదువను, ఇది నాప్రతిన.
వినో-- ఓహో! ఏమి మాత్ర్పతిజ్ఞ! నాప్రతిన వినుము. ప్రాణము వీడెద్ గాని మానము వీడను.
యజ్నే-- పాడిన పాటయే పాడుచుంటివి, అప్రశంస మాని రమ్ము పోవుదము.
