పుట:Andhra-Sri-Vishnu-Puranamu.pdf/386

⁠

యున్న నొకనాడు చూచి దామోదరుండు, తనమనంబున నిట్లని తలఁపు చేసె.[1]

⁠ 226

క.⁠

ఈవంశంబు వినాశము, గావింపక యున్నఁ దగవు గాదు ధరిత్రీ దేవికి భారము మానదు, గావున నవ్విధము సేయఁగాఁదగు నంచున్.[2]

⁠ 227

తే.⁠

తనమనంబున నిబ్భంగి దలఁచుచున్న, యవసరంబున దుర్వాసుఁ డనుమునీంద్రుఁ డొక్కనా డప్పురంబున కొంటినరిగి, కృష్ణు దర్శింపఁగోరి వాకిటికిఁ జనిన.[3]

⁠ 228

తే.⁠

దైవకృతమునఁ జేసి యాదవకుమార, వరులుకొందఱు సాంబుని వనితరూపు గా నలంకార మొనరించి మౌనివరుని, కర్థి మొక్కించి నవ్వుచు ననిరి వారు.

⁠ 229

తే.⁠

అనఘ యీలతాంగియందుఁ గుమారకుఁ, డెన్నఁ దుద్భవించు నెఱుఁగఁ జెప్పు డనినఁ దెలిసి మౌని ఘనకోప మాత్మలో, నెసఁగ వానితోడ నిట్టు లనియె.

⁠ 230

మ.⁠

ఇది మిథ్యాసతి లోహరూపముసలం బీయింతిగర్భంబులో నుదయంబయ్యెడు నిందుచేత నుడియం దుగ్రాహవక్షోణిలో యదువంశంబు సపుత్రబాంధవముగా నంతంబునం బొందుఁ ద ప్పదు బ్రహ్మాదులు వచ్చి మాపినను నాపల్కంచు నత్యుగ్రుఁడై.[4]

⁠ 231

క.⁠

శాపం బిచ్చి యథేచ్ఛం, దాపసవరుఁ డరిగె నపుడు తద్దయు భయసం తాపములతోడ యాదవు, లేపెల్లను బొలిసి శౌరి కెఱిఁగించుటయున్.

⁠ 232

ఉ.⁠

శ్రీరమణీశ్వరుండు మునిసేఁతకు శాంతి యొనర్ప నేర్చియున్ నేరని యట్లు చిత్తమున నివ్వెఱఁగందుచు నుండె నప్పుడ ప్పౌరులు బంధువర్గమును బ్రార్థన చేసిన మాఱుమాటలే కూరకయుండెఁ గాని మఱియొండొకకార్యము సేయఁ డెన్నఁడున్.[5]

⁠ 233

వ.⁠

అంతఁ గొన్నిదినంబులకును.

⁠ 234

ఉ.⁠

జాంబవతేయుగర్భమున సంభవమొందె మహోగ్రలోహరూ పంబును గల్గురోఁకలి తపస్విమహోగ్రపుకోప మెల్లఁ గా నంబడెనో యనంగను ఘనం బగునంధకభోజవృష్ణివం శంబులపాలి మృత్యువని సర్వజనంబులుఁ దన్నుఁ జూడఁగన్.

⁠ 235

క.⁠

అమ్ముసల ముగ్రసేనుని, సమ్ముఖమువఁ బెట్టుటయు విషాదము భయముం గ్రమ్మంగఁ జేవ చెడి యు, ల్లమ్మున దుఃఖించె యదుకులమునకు నెల్లన్.[6]

⁠ 236

చ.⁠

మది నొకతెంపు చేసి తనమంత్రులఁ గన్గొని వేగపోయి మీ రిది కరసాన రూపుసెడ నెంతయుఁ ద్రెవ్వఁగఁబట్టి యారజం బుదధిజలంబులం గలిపి యూఱడి నెమ్మది నుండుఁ డంతలో

⁠

1. బోలుపోక = భేదింపరాక, తలఁపు చేసెన్ = తలఁచెను.
2. తగవు = యుక్తము.
3. దర్శింపన్ = చూడ.
4. నుడియందున్ = మాటలో - మాటమాత్రమున ననుట.
5. చేఁతకున్ = పనికి, నివ్వెఱఁగందుచున్ = నిశ్చేష్టతను పొందుచు.
6. చేవచెడి = నిస్సారుఁడై.