పుట:Andhra-Sri-Vishnu-Puranamu.pdf/267

⁠

కోశాదినానామహిమలు నూర్వశీసాలోక్యంబుం గలుగునట్లుగా వేఁడిన నను గ్రహించి యొక్కయగ్నిస్థాలి యచ్చి యిట్లనిరి.[1]

⁠ 106

మ.⁠

మనుజాధీశ్వర యిమ్మహానలము నామ్నాయానుసారక్రమం బునఁ ద్రిత్వం బొనరించి యాగము జగత్పూతంబుగాఁ జేయు మా ఘనపుణ్యంబున నీకు నిట్టిమహిమల్ గల్గుం జుమీ యూర్వశీ వనీతాసంగమవైభవస్థితులతో వాంఛాసముద్వృత్తమై.[2]

⁠ 107

వ.⁠

అని చెప్పి గంధర్వులు వోయిన బుధనందనుండు నగ్నిస్థాలిఁ గైకొనివచ్చి బహు విచారభ్రాంతివలనం జిత్తంబు గలంగి తనలో నిట్లనియె.

⁠ 108

మ.⁠

నను గంధర్వవరుల్ వరం బడుగుమన్న దుర్వివేకంబుతో ననలస్థాలియ కొంటిఁగాని ప్రమదం బారంగ నీయూర్వశీ వనజాతేక్షణ నాకు నిం డనుచు నే వాంఛింపలేనైతి నె ట్టన నాయత్నము కొండఁ ద్ర వ్వెలుకఁ బట్టంబోయిన ట్లయ్యెఁగా.

⁠ 109

ఉ.⁠

ఎక్కడియజ్ఞకర్మ మిఁక నెక్కడియూర్వశి యేడ జీవనం బెక్కడి కెక్కడంచు మది నెంతయు రోసి వనాంతరంబులో నొక్కెడ నమ్మహానలము నుంచి పురంబున కేగి యాత్మలోఁ బొక్కుచు నర్ధరాత్రమున బుద్ధిఁ దలంచుచు నాతఁ డిట్లనున్.

⁠ 110

మ.⁠

కృప గంధర్వులు నాకు నిచ్చిన మహాగ్నిస్థాలి య ట్లేటి కా విపినాంతంబున వైచి వచ్చితి మనోవిశ్రాంతి దుర్యత్నముల్ విపరీతంబునఁ దోఁచెఁ బోయినపనుల్ వే చెప్పగానేల నే నిపు డచ్చోటికిఁ బోయి తెచ్చి సవనం బీడేర్తు సాంగంబుగన్.

⁠ 111

సీ.⁠

అని యిట్లు దలపోసి యాప్రొద్దె కదలి యయ్యడవిలోనికి వచ్చియగ్ని నచటఁ గానక యొకశమీగర్భస్థమై యున్నయశ్వత్థభూరుహం బచటఁ గాంచి యయ్యగ్ని యీతరువయ్యెఁగా కేమని తలపోసి తాపసోత్తములతోడ వేదమాతృకయైన విమలమంత్రం బనుష్ఠించుచుఁ దత్తరుచ్ఛేదనంబు

⁠

తే.⁠

రమణఁ జేసి తన్మంత్రాక్షరముల సంఖ్య, నమరునంగుళములనిడుపైన యరణి నెమ్మి నొనరించి యం దనలమ్ము వడసి, యజ్ఞ మొనరించె లోకంబు లభినుతింప.

⁠ 112

వ.⁠

ఇట్లు కృతకృత్యుండై యప్పుణ్యకర్మంబువలన నూర్వశీసాలోక్యంబు మొదలుగా సమస్తంబునుం బడసి గంధర్వాదినానాలోకంబుల విహరించుచు రాజసూయా శ్వమేధాదియజ్ఞంబులు యథాయోగ్యంబులుగా ననుపించుచు రాజ్యంబు సేయుచుండి.[3]

⁠ 113

తే.⁠

ఆదిమనుకాలమం దేకమైన క్రతుమ, హాగ్ని వైవస్వతాగ్నిమన్వంతరమున

⁠

1. నమ్రమస్తకుండు = మిక్కిలి వంపఁబడినమొగము గలవాఁడు, సాలోక్యంబు = సమానలోకత్వము.
2. ఆమ్నాయ = వేదములను, త్రిత్వము = మూడుగా నగుట, జగత్పూరంబుగాన్ = లోకపావనముగా.
3. యథాయోగ్యంబులుగా = తగినట్టు, అనుష్ఠించుచున్ = నడపుచు.