పంచమాశ్వాసము
227
| వ. | అని యంతకుమున్న నిజదర్శనంబునఁ జంద్రావలోకనంబునం గరంగు చంద్రకాంతంబు క్రియఁ జిత్తంబు గరంగి మేన ఘర్మజలంబులు మణిగణభూషణంబులుగా లజ్జారాగనిమగ్నయై వనుబేటంబున గాటంబగునారాటంబునఁ దుంటవిల్తుండు మానంబు వేఁటాడ[1] బోటి పూఁబొదమాటు సొరం దలంచునెడ వసంతానుగమ్యమానుండగు మీనకేతనుని భాతి డగ్గఱి యోలీలావతి నీ వెవ్వరిదాన వీగౌరీగేహంబున కరుగుదేరం గారణం బేమి నావుడు విని చతురికయను తత్సఖి లేచి బాలలకుఁ బ్రౌఢత్వంబు గలదె యేను విన్నవించెద నవధరింపుఁడు. | 119 |
| క. | వసుమతిఁ బరఁగిన మిత్రా | 120 |
| వ. | అనిన నక్కుమారుండు నామాట తప్ప దిది కన్యక యగుట వింటివే యనుడు నమ్మధుకరుండు దైవయోగమ్మున సమానవయోరూపంబులు గలవధూవరు లిట్లు గూడుదురే యని. | 121 |
| క. | వనరుహగర్భుని నేరమి | 122 |
| వ. | అని చతురికం జూచి నిజసఖుని దెసం జూపి. | 123 |
| క. | జీమూతకేతుసుతుఁ డరి | |
- ↑ తుంటవిల్లుచే మానసంబు పేటెత్త. చి. సూ.
