పుట:రంగనాథరామాయణము - ఉత్తరకాండ.pdf/147

పొలుపార మధు వేలు పురముగోపురము, పొలమున కేతెంచి పొలుపార నుండె
నాయెడ మాధ్యాహ్న మగుచున్నవేళ, వేయుప్రాణుల జంపి వెసగొంచు వచ్చి
యాయతకోదండహస్తుఁడై దీప్త, నాయకుఁడై యున్న శత్రుఘ్నుఁ గనియె
కని దిగంతంబులు గగనంబు పగుల, పెనునవ్వు నవ్వుచు బిట్టేచి పలికె
నీచేతివిల్లును నీయంపదొనలు, నీచందమున జూడ నీవు నాతోఁడ
నని సేయుతలుపొకో యటుగాక యున్న, యొనఁ బెట్టుకొని యేల నున్నాడ విచట
నీదర్ప మణచెద నీయట్టివారి, మేదినిపై నేను మ్రింగినవారు
కొలదిఁ బెట్టగ రారు కోటులు గలరు, తొలఁగక నిలువు నీత్రు ల్లడంచెదను
నీవెంట గొని నన్ను నేమి సేయంగ, నీవు చాలుదె నాకు నిను జంపు టెంత
వడిబడి కార్చిచ్చువాత నీరైన, మిడుతచందము గాగ మ్రింగెద నిన్ను
కడుకొవ్వి వచ్చి నాకంఠమార్గమునఁ, బడి త్రుంగితివి పోర పారిపోఁగలవె
రణభూమిలో నాకు రాజన్యగణము, గణుతింప తృణమునకంటె నికృష్ట
మనుడు గోపావేశ మడరంగ జెమట, జనియింప దృష్టుల సరినిప్పు లురుల
నోరోరి రాక్షస యోరి నీచాత్మ, యోరి యొక్కట నన్ను నోర్చి నాపిదప
మరికదా నీరజ్జుమాటలు నన్ను, నెఱుగవె దశరథాధీశునందనుఁడ
దశకంఠు రణవీథిఁ దలలు ఖండించి, పశువు గావించిన పరమదీక్షితుఁడు
మనుజనాయకశిఖామణియైన రాము, ననుజుఁడ శతృఘ్నుఁ డనువాఁడ నేను
కడిదిమై ని న్నాజిఁ గడతేర్చుకొఱకు, వడినెత్తి నీమీఁద వచ్చినవాఁడ
బటుపాపవృత్తివి ప్ర్రాణఘాతకుఁడ, వటు గాన వధకు నీ వర్హుఁడ వనిన
మగటిమనుతి గన్న మామేనమామ, యగుదశగ్రీవుని యాజిరంగమున
సకలబాంధవమంత్రిజనపుత్రమిత్ర, నికరంబుతోఁగూడ నిర్జించినాఁడు
మీయన్నయా! మారు మీకులం బెల్ల, పాయకరోషాగ్ని భస్మీకరింతు
నాయత్తపడియుండు మనిన నీ విపుడు, పోయెదవో నినుఁ బోనీను గాని
పుడమి శతుఘ్నుండుఁ బుట్టనినాఁడు, కడిదివీరుఁడ వైతి గాక నే డగువె
నారాముచే పడ్డనారాక్షసాధీశు, నారావణునిఁ జూచి యలరుదేవతల
పగిది నాచే నీవు పడియున్న నిన్ను, మొగి కూచి మునులెల్ల ముదము నొందెదరు
మసలి నీతోఁ బెక్కు మాట లేమిటికి, వసుధ గూల్చెద నన్న వాఁడు గోపించి
యవనిపై తనచేతు లందంద జమరి, యవడలు దీటుచు నధికదర్పమున
నవని బీటలు వార నట యొక్కవృక్ష, మవలీలఁ బెరికి చే నమరించుకొనుచు