పుట:రంగనాథరామాయణము - ఉత్తరకాండ.pdf/131

నొడల బుట్టినకోప ముడుపఁగ లేక, యొడలు లేకయె నిమి నుండ శపించె
నంత నానిమియును నానిద్రఁ దెలిసి, యంతయుఁ బరికించి యాశాప మెఱిఁగి
యపరాధిఁగా నన్ను నరయ కిబ్భంగి, శపియించెఁ గాన యీసంయమీశ్వరుఁడు
తలఁపఁ దానును మేనుఁ దక్కి వర్తింప, గలఁడంచు శపియించెఁ గర మల్కతోడ
సరి నప్పు డన్యోన్యశాపవాక్యముల, నరుదార నిరువురు నశరీరు లైరి
అంత నమ్మునియును నజుఁ డున్నకడకు, నెంతయు వెస నేగి యీవసిష్ఠుండు
నిమిశాపమునఁ జేసి నిర్దేహవృత్తి, కమలసంభవ యేను గైకొన్నవాఁడ
పూర్వశరీరంబుఁ బొందించి యొడలు, గీర్వాణనుత నాకుఁ గృప సేయు మనిన
తనయాత్మజునిపల్కుఁ దగ విని యపుడు, యనఘుఁడు బ్రహ్మ దా నట్లొప్పఁ
నతులతేజోధను లఖిలలోకైక, నుతులు మిత్రావరుణులు మహోన్నతులు
వారితేజంబున వసియించి నీవు, గౌరవంబున మేను గలిగి వర్తింపు
నీ వయోనిజుఁడవై నెగడు పొ మ్మనుచు, నావారిజాసనుం డటు కృప సేయ
నావసిష్ఠుఁడు బ్రహ్మ కట ప్రదక్షణము, గావించి వరుణలోకమున కేతెంచె
మిత్రావరుణులు విస్మితు లౌచు తమ్ము, సుత్రామముఖులైన సురలు మన్నింప
గైకొంచు దుగ్ధాబ్ధికడకు నేతెంచి, రాకాలమున వచ్చె నచటి కూర్వశియు
సఖులతో నాడుచు సరసభావమున, నిఖిలలోకైశ్వరనిలయమై వెలుఁగ
నంత నయ్యిరువురు నయ్యింతి జూచి, కంతునిచే జిక్కి కడు మేను గలఁగ
నచ్చర తనదృష్టు లామిత్రుమీద, మచ్చిక నాటించి మనసుపొం దెఱిగి
కనుకని నను నీవు కామించు టేను, గనుగొంటి నిన్నంటగంటి నాకోర్కె
యనవుడు నృపహతుడైన యామిత్రు, ఘనతేజ మచ్చోటిఘటమందుఁ బడిన
తాలిమి దూలంగ దమకించి వరుణు, నాలోకనస్థితి ననురాగ మెఱిగి
వరుణుడయునుమిత్రు వరియించె నిన్ను, నొరుని బొందుట నాకు నుచితమే యనిన
నంగన నీతోడ ననురాగలీల, నంగసంగతి నాకు ననుచితంబైన
చిత్తసంగతినైన చిత్తంబులోన, చిత్తజుఁ డలరంగ జెలువొందుగాక
మామకీయంబైన మహితతేజంబు, కామిని యీయొప్పుకలశంబునందు
నలరెద గా కన్న నంగీకరించి, ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...
మదనవికారంబు మానసక్రీడ, చతురుడ వైతీ ర్చి సంతుష్టి బొందు
నావుడు వరుణుండు నాతిభావంబు, భావింప బావకప్రభ బోల్పు మిగిలి
ఘనవీర్య మ ట్లొల్క గాంచి యూర్వసియు, ననువారమును మైత్రమైన తేజమున