పుట:రంగనాథరామాయణము - ఉత్తరకాండ.pdf/13

కన్న నే నధికసత్వాఢ్యుండ నైతి, ననిన నీకంటె సత్వాఢ్యులు లేరె
నీయవనీతలం బెల్ల ధరించు, నాయనంతుండు సత్వాఢ్యుండు గాఁడె
యనిన నవ్వుచు నిట్టు లనె గంధవహుఁడు, వినుము శేషుండు నావిక్రమమునకు
నెన గాఁడు చెప్పెద వేల! మునీంద్ర, యనిన నావచనంబు నాత్మలో మఱల
కనఘుండు చనుదెంచు నా శేషుఁ డెల్లి, నని శేషవరునొద్ద కాప్రొద్దె పోయి
వినిపించె సకలంబు విశదంబు గాఁగ, విని యనంతుం డతివేగంబె కదలి
కనకాద్రికడ నున్న కరువలిఁ గాంచి, వినుమని పలికెఁ బ్రవీణత మెఱసి
బలవిక్రమంబులు పలుమాఱుఁ జెప్ప, నిలువక పాఱెడు నీతోడి దేమి
లక్షయోజనముల లలిఁ బొడ వగుచు, నక్షీణశిఖరాళి నలరు నీయద్రిఁ
గప్పెదఁబడగలఁ గదలించితేని, నిప్పుడు నీసత్వ మెఱిఁగెద ననుచుఁ
బాటించి మణిఫణాపఙ్కులచేత, హాటగిరిఁ గప్పె నపుడ శేషుండు
నన్నివాయువుల నొక్కంతగాఁ గూర్చి, పన్నగవరుఁ గరువలి తాఁకుటయును
నలవడ యోగంబునం దెల్లప్రొద్దుఁ, జలియింపకుండెడి శంభుండ పోలి
యున్న నావాయువు లొగి లోకపంఙ్తు, లన్నియు గుండ్లుబెం డ్లాడంగదొణఁగెఁ
దొడఁగిన దేవతల్ తుప్పునఁ దూలి, వడి బ్రహ్మయొద్దకు వచ్చి కే ల్మొగిచి
దేవలోకములెల్లఁ దెగి చెడిపోవు, నీవాయు వెడపక నిటు వీఁచెనేని
యనిన నాబ్రహ్మ శేషాహియొద్దకును, జనుదెంచి యిట్లను జతురవాక్యముల
విశ్వంభరునిఁ దాల్చి విశ్వంబుఁ దాల్చి, శాశ్వతకీర్తియు క్షమ గలనీకు
నీయెడ లోకంబు లెల్ల నశించు, వాయువుతో స్పర్థ వలదు నాగేంద్ర
యని పద్మభవుఁ డాఁడ నయ్యనంతుండు, తనలోనఁ బరమశాంతంబును బొంది
యొకపడ గించుక యోరసేయుటయు, నకలంక మగువాయు వందులఁ జొచ్చి
ధృతి నొక్కశిఖర ముద్వృత్తిని విఱిచి, యతివేగమున దక్షిణాబ్ధిలో వైవ
నదియ త్రికూటమై యమరుచు నెపుడుఁ, బదిలమై యత్యంతబలమయై చూడ
నక్షత్రవలయంబు నడుమగాఁ బెరిఁగి, దక్షిణవారాశి తనుఁ జుట్టియుండ
నమరుఁ ద్రికూటాద్రి యాత్రికూటమున, నమరేంద్రుపనుపున నమరించినాఁడఁ
జెలువార నతిచిత్రచిత్రహర్మ్యములు, కలధౌతబహురత్నకలితశిల్పములు
గలగృహప్రాకారఘనగోపురాదు, లలవడఁగా లంక యనునొక్కపురము
నది విపక్షాభేద్య మగుచుఁ బక్షులకు, గదియంగ రాకుండు గగనంబుఁ దాఁకి
యందు రాక్షసు లుండి గర్హత నెలమిఁ, బొందుగా బొండు నప్పురమున కనిన