పుట:రంగనాథరామాయణము - ఉత్తరకాండ.pdf/102

నెక్కొన్నచన్నులు నిరుపేదనడుము, పిక్కటిల్లెడివల్దపిఱుఁదు చెన్నారు
లలితగళంబును లలితాంఘ్రియుగము, కిసలయంబుల నవ్వు కెంగేలుగవయు
ననఁటిబోఁడియలట్లు నమరు పెందొడలు, వనజసోదరమైన వదనంబు గల్గి
సకలాంగలావణ్యసౌభాగ్యములను, సకలలోకములందు సరిచెప్పరాక
కొలనితీరంబునఁ గొమరారుచున్న, యెలదీఁగెపగిది నయ్యెలనాఁగ యెుప్పి
నంత పద్మజుఁ గొల్చి యందునాఁ డింద్రుఁ, డెంతయుముదముతో నేగుదేరఁగను
జలజాప్తుఁడును శరచ్చంద్రికావిమల, జలపూర్ణ మైన యాజలజాకరంబు
నుపరిభాగముచేత నొగి సురేంద్రుండు, తపనుఁడు నప్పు డాతన్వంగిఁ జూచి
దర్పకావేశంబు దనరుచిత్తముల, దర్పించి కదియంగఁ దమకించునెడను
స్ఖలితరేతస్కులై కాంక్షలు దీరి, సలుపనొల్లక నంగసంగసౌఖ్యములు
బలభేదివలన వెల్పడినవీర్యంబు, చెలువొంద నయ్యింతిశిరముపై నుఱికి
గాలంబు దడియంగ వడినొల్కెఁ గాన, వాలినా నుదయించె వ్రాలుతేజమున
నంచితమతి నింద్రుఁ డాతనూజునకుఁ, గాంచనమాలికఁ గడుబ్రీతి నిచ్చి
సురలోకమున కేగె సూర్యవీగ్యంబు, పరికింప గ్రీవంబుపయి నొల్కె గాన
నుగ్రాంశునకు నత్తలోదరివలన, సుగ్రీవుఁ డనియెడు సుతుఁడు జన్మించె
అంత నాతని జూచి హనుమంతుతోడ, సంతసంబున నిష్టసౌఖ్యంబు జేసి
వినుతతేజంబున విలసిల్లుచుండు, తనయుఁడ వీ వంచు దయతోడఁ బలికి
తపనుండు కందర్పదర్పోపహతికి, నపరాబ్ధిఁ గ్రుంగక నరిగిన ట్లరిగె
భానుఁ డమ్మఱునాడు ప్రథమాద్రి కరుగ, మానుగాఁ దనతొంటి మగరూపు గలుగ
విగ్రహోగ్రుఁడు ఋక్షవిరజుఁ డావాలి, సుగ్రీవుఁ లనియెడుసుతులఁ దోట్కొనుచుఁ
గామరూపంబులు గైకొన నేర్చు, నామహావానరులగువారుఁ దాను
దేవత లమృతంబు దృష్తివోఁ ద్రావు, కైవడిఁ దేనియల్ కడుఁబ్రీతిఁ ద్రావి
చనుదె౦చి మ్రొక్కిన చతురాననుండు, తనయులతో నొప్పు తనపుత్రుఁ జూచి
వీనుల కిం పయిన విమలవాక్యముల, మానసం బలరింప మది విచారించి
యింక రక్షుణదక్షుఁ డితఁ డంచు నొక్క, కింకరు నీక్షించి కృపతోడఁ బలికె
నిర్మాణనిపుణత నెఱయంగ విశ్వ, కర్మునిపంపునఁ గనునొప్పుఁ గాక
యకలంకమణికాంచనాదులఁ బొల్చు, మకరతోరణములు మహితసాధనములు
మేడలు మాడువుల్ మించు బుట్టించు, క్రీడావనఁబులుఁ గృత్రిమాద్రులును
సురుచిరకాంచనసోపానపంఙ్క్తు, లరుదైనవాకిళ్ళు నమరువీథులును