| వ. |
అని చెప్పి కుండల వెండియు.
| 308
|
| ఉ. |
అక్కట యీలతాంగి హృదయంబున నీదెస కూర్మి యెంత యు
న్నెక్కొని యున్న దాసురభి నిక్కము రక్కసు నేసినట్టివాఁ
డిక్కమలాక్షిభర్త యని యేర్పడఁ జెప్పెఁ గుమార దైవ మీ
చిక్కులఁ బెట్టి నెవ్వగలఁ జేడ్పడఁ జేయఁ దలంచెనో సఖిన్.
| 309
|
| తే. |
కాంత పుట్టినకోలె దుఃఖములె గుడిచె, దీనికి వివాహ మయినఁ బృథ్వీతలేంద్ర
మరణ మయినట్టిపతిని గ్రమ్మఱను బొంద, నలయ కే నుగ్ర మగుతప మాచరింతు.
| 310
|
కుండలతోఁ గువలయాశ్వుఁడు దనవృత్తాంతముఁ జెప్పుట
| సీ. |
అని చెప్పి కుండల యనఘ నీ వెవ్వండ వేప్రయోజనమున కిందు రాక
గీర్వాణదైత్యగంధర్వచారణకిన్నరోరగపతులలో నొక్కరుండ
వే మానుషాగతి నిట వచ్చి తీమూర్తి మానుషి యన రాదు మాకుఁ జెపుమ
నావుడు శత్రుజిన్నరనాథపుత్త్రుఁడ జనకుపంపున మునిజనులఁ గావ
|
|
| ఆ. |
నరుగుదెంచి గాలవాశ్రమంబున నుండ, నసుర యొకఁడు పంది యై రయమున
వచ్చి యర్ధచంద్రవత్సాయకమున నా, చేత నొచ్చి తిరిగి భీతి నొంది.
| 311
|
| ఆ. |
హయము దోలుకొని రయంబున నే వెను, కొనఁగ నెట్లొ పఱచి క్రోడ మొక్క
బొఱియఁ జొచ్చి యతలమునకు డిగ్గుటయును, దోన జొచ్చి దానిఁ గాన కిచట.
| 312
|
| వ. |
సాంద్రతమఃపుంజంబునం బరిభ్రమించుచు వచ్చి తేజోవిరాజితంబు నిష్పురు
షంబు నైనయిప్పురంబుఁ జొచ్చి నిన్నుం గని నేను బిలిచిన నదత్తప్రతివచన వైన
నీవెనుకన చనుదెంచి యీహర్మ్యతలం బెక్కితి నిది యిట్టిద కాని.
| 313
|
| క. |
విను కుండల నీ చెప్పిన, యనిమిషముఖ్యప్రవరులయం దెవ్వఁడఁ గా
ననుమాన ముడుగు మనుజుఁడ,ననిమిషముఖు లెల్లఁ బూజ్యు లనిశము నాకున్.
| 314
|
| చ. |
అన విని యమ్మదాలస సహర్షసలజ్జసవిస్మయేక్షణం
బు నిగుడ నిశ్చలత్వమునఁ బొంది ముఖాబ్జము చూచుచుండె న
చ్చిన కృపపెంపున న్సురభి చెప్పినయంతయు నిట్లు నిక్క మై
యెనరిన దైవలీల యొకఁ డోపునె త్రోవఁగ నెందుఁ గుండలా.
| 315
|
| వ. |
అని పలికె నంతఁ గుండల కువలయాశ్వుం జూచి.
| 316
|
| మ. |
ధరణీనాథకుమార! యాసురభిచేత న్విన్న ధన్యుం డ వీ
వరయంగా నగు దీలతాంగి మది యన్యాసంగి గా నేర్చు నే
యొరుఁ డుద్యద్భుజవిక్రమోజ్జ్వలుఁడె నీ వొక్కండునుం దక్క ని
ర్భరలీల న్శరవిద్ధుఁ జేసి యెగువ న్బాతాళకేతు న్మహిన్.
| 317
|
| ఉ. |
కావున నర్కుదీప్తి శశిఁగాంతి గుణాఢ్యుని భూతి వొందున
ట్లీవనజాయతాక్షి నిను నిం పెసలారఁగఁ బొంది యుత్సవ
శ్రీ విలసిల్లునట్లుగ వరింపుము సద్విధిపూర్వకంబుగా
నావుడు రాజసూనుఁ డెలనవ్వు మొగంబు నలంకరింపఁగన్.
| 318
|
