| వ. |
ఆరాధించుచుండ నొక్కనాఁ డమ్మహీదేవుండు నిజాంగన కి ట్లనియె.
| 159
|
| క. |
ఏ నొకగణికారత్నము, మానుగఁ గనుఁగొంటి రాజమార్గంబున సా
ధ్వీ! నేఁడు వేడ్క యడరెడు, దానిగృహంబునకు నన్నుఁ దగఁ గొని పొమ్మా.
| 160
|
| ఉ. |
ఆనగుమోముచెన్ను శశియందును బంకరుహంబునందు లే
దానయనప్రభాతి మదనాస్త్రములందు మెఱుంగులందు లే
దానునుమేనికాంతి లతికావలియందుఁ బసిండియందు లే
దానలినాయతాక్షిలలితాకృతి నామదిఁ బాయ నేర్పునే?
| 161
|
| సీ. |
మెఱుఁగారులేఁదీఁగ మెచ్చనియత్తన్వి తనులతచెల్వంబు గనుఁగొనంగఁ
గలకంఠములయెలుంగులయేపు దీపించు నలపొల్తిముద్దుఁబల్కులు వినంగఁ
గనకకుంభంబులకాంతి గైకొనని యాకాంతచన్గవ బిగ్గఁ గౌగిలింపఁ
జిగురుటాకులనునుజిగిసొంపు దెగడు నచ్చపలాక్షికెమ్మోని చవి గొనంగఁ
|
|
| ఆ. |
జిత్త మొదవుత్తివుటఁ జిడిముడి పడియెడు, నీవు ధర్మతత్వనిపుణహృదయ
వాలతాంగి నన్ను ననురక్తిమైఁ గూర్పు, మన్మథాగ్ని నేను మ్రందకుండ.
| 162
|
| క. |
ఇనుఁ డస్తమించెఁ జీకటి, యును మొగులును నడ్డగించె నుగ్మలి నాకుం
జన శక్తి లేదు దర్పకు, ననర్గళాస్త్రములు నెఱఁకు లాడెడుఁ దోడ్తోన్.
| 163
|
| చ. |
అని మదనాతురుం డగునిజాధిపు చెప్పినమాట యేర్పడ
న్విని వినయము భక్తియు వివేకముఁ బ్రీతియు నగ్గలింప న
వ్వనిత కడున్బ్రయత్నమున వల్వ దృఢంబుగఁ గట్టి లంజెకు
న్ధన మొదువంగఁ బుచ్చికొని నాథుని మూఁపునఁ దాల్చి చెచ్చెరన్.
| 164
|
| చ. |
తఱ చయి నీలనీరదవితానముపైఁ బయిఁ గప్పి యెంతయు
న్మెఱవఁగ నేలయు న్దిశలు నింగియు నిండఁగఁ బర్వి చాలఁ గ్రి
క్కిఱిసినచిమ్మచీకటి నిజేశ్వరుకోర్కి యొనర్చువేడ్క న
త్తెఱవ గృహంబు వెల్వడి యతిత్వరితంబుగ నేఁగుచుండఁగన్.
| 165
|
| ఆ. |
మ్రుచ్చుగాఁ దలంచి చెచ్చెర నారెకు, ల్పట్టి తెచ్చి కొఱుతఁ బెట్టినట్టి
మహితపుణ్యుఁ డైనమాండవ్యుఁ డనుద్విజో, త్తమునియెడమమూఁపు దాఁకె బెట్టు.
| 167
|
| తే. |
తాఁకుటయు మేను గదలి వేదనభరంబు
క్రొత్త యగుటయుఁ నమ్మునీంద్రుండు గనలి
నన్ను నిట్లు నొప్పించిననరుఁడు సూర్యుఁ
డుదయమగుటయు మరణంబు నొందుఁగాత.
| 168
|
పతివ్రతాశాపమువలన సూర్యోదయము లేక లోకములు తల్లడిల్లుట
| చ. |
అని ముని శాప మిచ్చుటయు నావనితామణి శోకతప్తయై
యినుఁ డుదయింప మత్పతికి నెగ్గు ఘటిల్లెడు నట్ల యేని న
|
|
