| తరల. |
అనినఁ దండ్రికిఁ బుత్త్రుఁ డిట్లను నర్థితోఁ దొలుబామునం
దనఘ! విప్రుఁడ బ్రహ్మవిద్యఁ బరాయణత్వముఁ బొంది పెం
పొనర నేను గురుండ నై కరమొప్పుశిష్యులు తత్త్వవి
ద్ఘనులు గా నొనరించి యొక్కయుదాత్తపుణ్యవశంబునన్.
| 30
|
| వ. |
ఏకాంతశీలుండ నై యజ్ఞానాకృష్ణభావుండ నగుటం జేసి ప్రమాదంబునం గాలంబు
ప్రాప్తం బైనం ద్రయీధర్మంబులకుం బడయరానిజాతిస్మరణజ్ఞానంబు శిష్యు
లకుం బరమజ్ఞానదానంబుఁ జేసినఫలంబున నా కీభవంబున సంభవించె నిప్పుడు
పూర్వయోగాభ్యాసంబునఁ జిత్తంబు నిర్మలత్వంబు నొంది యున్నయది యింక
వివిక్తప్రదేశంబున నిలిచి నైష్ఠికుండ నై మోక్షార్థము యత్నించెద. నీకు
సంశయం బెయ్యది దాని నడుగుము చెప్పి ఋణవిముక్తుండ నయ్యెద ననిన భార్గ
వుండు.
| 31
|
| ఆ. |
అనఘ! నీవు మమ్ము నడిగినయట్టుల, యడిగె నడుగుటయును నతఁడు వేడ్క
యెసఁగ నీయనుజ్ఞ నెఱిఁగింతు నుత్క్రాంతి, విధము మున్ను గాఁగ వినుము తండ్రీ!
| 32
|
జడుఁడు దనతండ్రి కుత్క్రాంతివిధము నెఱిఁగించుట
| క. |
మానవులకుఁ జనుకాలం, బైనం బెనువెచ్చ మేన ననిలక్షుభితం
బై నెగయు నవియు మర్మ, స్థానము లూర్థ్వగతి నయ్యుదానుఁడు నడుచున్.
| 33
|
| తే. |
కట్టు విణ్మూత్రములు పొంగుఁ గడుపు పెదవు, లెండుఁ గుత్తుక తడియాఱు నెలుఁగు డిందు
నూర్పు లెడతెగుఁ గన్నుల నొందు వికృతి, వెక్కు పుట్టును నాలుక వెగడు గదురు.
| 34
|
మనుజశుభాశుభకర్మభోగవివరణము
| సీ. |
తోయాన్నదానపరాయణుం డగువాఁడు వేదనారహితుఁడై విడుచు నొడలు
శ్రద్దధానుఁడు నిత్యసత్యవ్రతుండును భూసురగురుపూజ్యపూజకుండు
విను కామసంరంభవిద్వేషములఁ జేసి ధర్మంబు దప్పనినిర్మలుండు
ననసూయుఁడును హ్రీసమన్వితుఁడును సుఖమృతిఁ బొందుదురు శీతవితతమోహ
|
|
| తే. |
తామసంబులఁ బొరయక ద్రవిణచాన, పరుఁడు జ్ఞానప్రదాయి దీపప్రదాత
యును శరీరము దొఱఁగుదు రొగిన పలికి, నట్ల చేయువాఁ డొందు మే లైనచావు.
| 36
|
| ఆ. |
అన్నదాత గానియతఁడు క్షుద్బాధ న, గారదాహకారి యారటమున
ననృత మాడుసాక్షియును వేదదూషక, జనుఁడు మోహపరతఁ జత్తు రపుడు.
| 37
|
| ఉ. |
దారుణనేత్రులు న్వికటదంష్ట్రులు ముద్గరపాశహస్తులు
న్ఘోరతరాననస్ఫురితకోపులు నై యమదూత లానరు
న్జేరినఁ గాంచి మైవడఁకఁ జేష్టలు వైకృత మందఁ బల్మఱు
న్నోరును గన్నులుం దెఱచు నుక్కట యై వెగ డగ్గలింపఁగన్.
| 38
|
| ఆ. |
తల్లిఁ దండ్రి నాలిఁ దనయులఁ దోఁబుట్టు, వులను దలఁచి పిలువ నెలుఁగు రాక
|
|
