| |
నీదుస్స్వప్నము నెపమున, నీదుర్దశకంటె నింక నేదెస యగునో!
| 241
|
| తే. |
అనుచు నెంతయుఁ దలరి యమ్మనుజవిభుఁడు, మోడ్పుఁగేలు శిరంబున మోపి వేల్పు
లార! యెప్పుడు నేకీడు చేరకుండఁ, గరుణ ననుఁ బుత్రు నింతిని గావరయ్య!
| 242
|
| క. |
అని పలికి నృపతి శవవే, తనకారణమునను నంత దలఁపును జెడి భా
ర్యను బుత్రు మఱచి ప్రేతస, దనసంచరణంబునందుఁ దత్పరుఁ డయ్యెన్.
| 243
|
| వ. |
అంత నమ్మహీవల్లభువల్లభ యొక్కనాఁడు.
| 244
|
| చ. |
ఉరగముచేతఁ జచ్చినతనూద్భవునిం గొని శోకవేదనా
పరవశయు న్వికీర్ణకచభారయు నుద్దత బాష్పపూరయు
న్గదరతలతాడితాస్యయును గద్గదికావికలార్తనాదయు
న్జరణవిపర్యయాపగతసత్వరయానయు నై పొరిం బొరిన్.
| 245
|
| వ. |
ఏడ్చుచుం బరేతనికేతనంబున కేతెంచి యక్కుమారు నొక్కయెడ నీడి కూర్చుండి.
| 247
|
మృతపుత్రులైన చంద్రమతీహరిశ్చంద్రులు శ్మశానమున దుఃఖించుట
| ఉ. |
బోరనఁ బొంగి శోకరసపూరము నిర్భరబాష్పపూరము
ల్వారక కన్గవం దొరఁగ వాతెఱ లాలలు గ్రమ్ము దేర హా
హారవము ల్సెలంగ విరియంబడి వేనలి ధూళి బ్రుంగ న
క్కూరిమిపట్టిఁ బేర్కొనుచుఁ గోమలి మేదినిఁ జేతు లూఁదుచున్.
| 247
|
| సీ. |
బహువిధంబులఁ బ్రలాపం బొనర్చుచు నేడ్చుసతియేడ్పు విని డాయఁ జని విభుండు
కార్చిచ్చు సోఁకినఁ గంది మ్లానత్వంబుఁ బ్రాపించుదీవియరూపు నొంది
యున్నట్టివనితఁ దదుత్సంగమున నున్న యహివిషవ్యపగతప్రాణుఁ డైన
సూనునిఁ జూచి యించుకయు నెఱుంగక యబ్బాలు శుభలక్షణావలులకుఁ
|
|
| తే. |
జోద్యపడి యేనరేంద్రునిసుతుఁడొ వీఁడు?
కాలుఁ డెటు మ్రింగెనో వీనిఁ గరుణమాలి?
యనుచు మదిలోనఁ దలఁచి యాఘనుఁడు లోహి
తాస్యుఁ డింతకు నింత ప్రాయంపువాఁడు.
| 248
|
| తే. |
వాఁడు గాఁడు గదా బలవంతుఁడైన, యంతుకునిచారిఁ బడి యిటు లైనవాఁడు
నాఁగ నద్దేవి మఱియు నానావిధములఁ, గొడుకుఁ బనపుచు నాథుఁ బేర్కొనుచు నడలి.
| 249
|
| క. |
అక్కట! దైవము రాజ్యము, ద్రెక్కొని యాలిం దనూజుఁ దెగ నమ్మంగా
నెక్కొలిపి హరిశ్చంద్రుని, నిక్కడఁ గాడ్పఱిచె నింక నేగతిఁ బోదున్?
| 250
|
| చ. |
అని పలుక న్విభుండు విని యప్పుడు దా మది వారల న్నిజాం
గనయు సుతుండు గా నెఱిఁగి గ్రక్కునఁ జేష్ట యడంగి కూలె నే
ల నతని నాథుఁగా నెఱిఁగి లాలలు వాదొరఁగంగఁ దీవ్రరో
దన మొనరించుచుం బడియెఁ దామరసానన మూర్ఛ గప్పినన్.
| 251
|
| వ. |
ఇట్లు మూర్ఛిల్లి యిరువురు గొంతవడికి నొక్కటఁ దెలివొంది రంత న న్నరేం
ద్రుఁడు నందనుం గనుంగొని.
| 252
|
