చాక్షుషమనుజన్మవృత్తాంతము
| సీ. |
ఒకపుణ్యకాంతకు నుదయించి వాఁడు జాతిస్మరుం డయి వానిఁ దివుటతోడ
నక్కున మోమునఁ జిక్కఁగఁ జేర్చుచు నుత్సంగతలమున నునిచి జనని
ముద్దాడుచుండఁగాఁ బెద్దయెలుంగున నవ్విన వెఱచి యన్నలినవదన
కన్నులు దెఱవనికడుబాలుఁడవు నవ్వు టిది యేమి యద్భుత మిపుడు గుఱ్ఱ!
| 298
|
| తే. |
యనుడు నోతల్లి! యిదె పిల్లి ననుఁ దినంగ, వేచినది దీనిఁ బొడఁ గాననే యదృశ్య
మూర్తియై జాతహారిణి మున్న యున్న, దేల ముద్దాడె దింతయు? నెఱుఁగ వీవు.
|
|
చాక్షుషమన్వంతరమహిమానువర్ణనము
| వ. |
ఇది కారణంబుగా నపహసించితి నని మఱియును.
| 299
|
| క. |
తనకొఱకు నీ బిడాలియు, ననవరతాసక్తి జాతహరిణియును గా
చినయది నీవును నీకై, నను ముద్దాడెదవు ఫలము నాదెసఁ బడయన్.
| 300
|
| వ. |
ఇంతియ కాని నే నెవ్వండ నగుటయు నెఱుంగవు నీకు నుపకృతి నాచేత నేమి
యుం జేయంబడ దేను బుట్టి యాఱేడు దినంబు లింతలోన నీవు హర్షరసాతిరేకంబు
నం బొంగి పులకించుచుఁ గన్నులఁ బ్రమదజలకణంబు లురల నన్నుం గౌఁగిలించు
కొనుచు నాతండ్రి నాకుఱ్ఱ యని ముద్దాడుచు ని ట్లేమిటికి వెడ్డు వెట్టెద వనినం
గొడుకునకుఁ దల్లి యిట్లనియె.
| 301
|
| క. |
ఉపకారము కోరకయే, నపరిమితప్రీతితోడ ననుదినమును ని
న్నుపలాలించుచుఁ బెంచుట, విపరీతపుఁగొడుక వైతి వేయును నేలా?
| 302
|
| తే. |
ఏను ముద్దాడ నీయెద కిం పొనర్ప, దేని ముద్దాడ నేల? నీ వేల నాకు?
నెట్లు పడితేమి? విడిచితి నేను నిన్ను, ననుచు దిగ్గన లేచి పేరలుకఁ జూచి.
| 303
|
| క. |
కడవం గఱచినవాఁ డీ, పడు చనుచుం బురిటియిల్లు పడఁతుక వెడలె
న్వెడలిన జితేంద్రియుండును, గడునిర్మలమతియు బోధకలితాత్మకుఁడున్.
| 304
|
| తే. |
అయినయబ్బాలు గ్రక్కున నదిమి పొదివి, యెత్తికొని జాతహారిణి యేఁగె సత్వ
రమున విక్రాంతుఁ డనురాజు రమణి యపుడు, కొడుకుఁ గని యుండఁ దచ్ఛయ్య నిడి ముదమున.
| 305
|
| వ. |
అప్పు డప్పుడమిఱేనికొడుకుం గొని చని యొండొక్కగృహంబునం బెట్టి తృతీ
యుండగు నాగృహపతిశిశువు నపహరించుకొని చని జాతహారిణి భక్షించె జాత
హారిణికి నివ్విధంబు జీవిక యై యుండునంత విశ్రాంతమహీకాంతుండు నందనునికి
రాజార్హసంస్కారంబులు సేయించి యానందుం డనునామం బొనరించె నక్కు
మారుండును గ్రమంబునం బితృసంవర్ధితుం డై పెరిఁగిన.
| 306
|
గురువునకు నానందునకును సంవాదము
| తే. |
నృపతనూజుని గురుఁ డుపనీతుఁ జేసి, జనని కభివాదనము సేయుమనిన నవ్వి
|
|
