| తే. |
అనిన నల్లుండ నే నెట్టు లైతినొక్కొ!, యనుచుఁ బలుకక యతఁ డర్ఘ్య మందికొనియె
నుచిత మగుపీఠమునఁ బ్రీతి నునిచి యన్న, రేశ్వరునకు మునీశ్వరుం డిట్టులనియె.
| 278
|
| క. |
నరనాథ! నీకుఁ గుశలమె, పరిజనులకు భూజనులకు బంధుజనులకు
న్బురజనులకు భద్రమే భూ, సురవరులకు మంత్రులకును శుభమే యెపుడున్.
| 279
|
| తే. |
ఇచటనున్న నీభార్యకు నెంతయును శుభంబు భూనాథ! తక్కినభార్య లెల్లఁ
గుశలీనులె యన్న మీకృపఁ గుశల మెపుడు, బ్రాఁతి గాదు జగత్త్రయారాధ్యచరణ!
| 280
|
| క. |
కడువెఱఁ గయ్యెడు నా కిక్కడ నెయ్యది భార్య! యనుడుఁ గాంతిమహిమ నొ
ప్పెడురేవతి నీప్రియ యగు, పడఁతుక గా దెట్లు! ధరణిపాల! యెఱుఁగవే!
| 281
|
| వ. |
అనిన నన్నరేంద్రుండు మునీంద్రా! సుభద్ర శాంతతనయ కావేరితనయ సురా
ష్ట్రజ సుజాత కదంబ వరూధిని నందిని యనుమదీయభార్యల నెఱుంగుదుం గాని
రేవతి నెఱుంగ నది యెక్కడియదియో యనిన నమ్మునివరుం డి ట్లనియె.
| 282
|
| క. |
ఇప్పుడు ప్రియ యని పిలువవె, యిప్పడఁతుక నింత మఱతురే భూపాలా!
తప్పక ప్రియ యని పిలిచిన, యప్పుడ యది నీకు భార్య యనుమానంబే?
| 283
|
| ఉ. |
ఏ నతిదుష్టభావమున నీలలితాంగిఁ బ్రియాసమాఖ్య నా
హ్వానముఁ జేయఁ బల్కితి యథార్థము యల్గకు మయ్య! యన్న నా
జ్ఞాని నరేంద్ర! నీపలుకు సత్యము దుష్టము గాదు భావ మీ
మానిని కీవ భర్త వని మా కనలుండును జెప్పె నేర్పడన్.
| 285
|
| ఉ. |
నీవును వచ్చి తిఫ్డు ధరణీవర! యిం కనుమాన మేల? నీ
కీవనజాక్షిఁ బ్రీతిమెయి నిచ్చితిఁ జేకొను మన్నఁ బ్రేమల
జ్జావనతాననుండయి ధరాధిపుఁ డూరక యుండె సమ్మద
శ్రీ వెలయ న్వివాహ మొనరింప మునీశ్వరుఁ డుత్సహించినన్.
| 286
|
ప్రముచునకు రేవతికిని సంవాదము
| వ. |
అమ్మునీంద్రుముందట నిలిచి రేవతీకన్య కరంబులు మొగిచి తండ్రీ! నీవు నాకుం
గృపగలవేని రేవతీనక్షత్రంబునందు నన్ను వివాహంబు జేయుము ప్రసన్నుండ
వగు మనిన నిప్పు డారేవతీనక్షత్రంబు చంద్రునితోడఁ గూడి యుండుపథంబున
నుండ దదియేల? వైవాహికంబు లగునక్షత్రంబులు పెక్కు గలవనిన నయ్యింతి
యానక్షత్రంబు లేమిం జేసి కదా యిపుడు కాలంబు వికలం బైనది వికల
కాలంబున నా కెట్లు వివాహం బగు ననిన నమ్మహాత్ముం డి ట్లనియె.
| 287
|
| మ. |
ఋతవత్సంయమితీవ్రశాపమునఁ దా నిమ్మేదినిం గూలి రే
వతి య ట్లున్నది యిన్నరేశ్వరునకు న్వాత్సల్య మొప్పంగ ని
చ్చితి ని న్నే నని పల్కితి న్బరిణయశ్రీ లొందఁగాఁ బ్రీతి నీ
మతి లే దెంతయు సంకటం బొదవె భౌమా ! నిన్ను నే మందునే?
| 288
|
