| |
మృగబాధఁ బొరయ దామృగనేత్ర సుచరిత్ర యై యున్న దదియును నైనఁ దెచ్చి
కొనఁ బోల దది ప్రతికూలత్వమునఁ బోరుచుండు నాతో నెప్డు నోర్వఁ జాల
|
|
| తే. |
నాలు వోరిన మనవచ్చునయ్య? దుఃఖమునకొ సుఖమునకొ నరులమనువు చెపుమ
యనిస బ్రాహ్మణుఁ డుపకారి యైననీకు, హితము సేయంగఁ గంటి నరేంద్ర! వినుము.
| 199
|
| తే. |
మైత్రియును నానుకూల్యంబు మచ్చికయును, గలిగి యక్కాంత నిన్నెప్డు గలసియుండ
మిత్రకాముకు లొనరించుమిత్రవింద, యెట్టి దట్టిది గావింతు నే నరేంద్ర!
| 200
|
| వ. |
అయ్యింతి యెక్కడ నున్నది వేగ రావింపు మనిన హర్షించి యన్నరవరుం డప్పుడ
మిత్రకామేష్టికిం దగినసంభారంబులు సమకట్టి తెప్పించిన నవ్విప్రవర్యుండు నియ
తుండై యాభూపతిభార్య యనుకూలయు సుశీలయుఁ గావలయు నని సంక
ల్పించి యాశతపత్రనేత్రయందు మైత్రి నారోపించి యపుడు మిత్రకామేష్టి
యొనరించి రాజు నాలోకించి.
| 201
|
| క. |
రావింపుము సతి రయమున, భూవర! యిష్టోపభోగములు హర్షరస
శ్రీ వెలయ ననుభవింపుము, కావింపుము క్రతువు లధికగౌరవ మెసఁగన్.
| 202
|
| తే. |
అనిన విస్మయస్మేరాక్షుఁ డై విభుండు, తలఁచె సత్యవాగ్ధుర్యు నాదనుజవర్యు
నతఁడు రయమున వచ్చి భూపతికి మ్రొక్కి, యేమి పని యొనరింతు నరేంద్ర! చెపుమ,
| 203
|
| చ. |
అనుడు విభుండు దైత్యునకు నంతయు నేర్పడఁ జెప్పెఁ జెప్పినం
జని యతలంబుఁ జొచ్చి నృపసత్తముదేవి నతండు దెచ్చెఁ దె
చ్చినఁ బతిఁ జూచి కంపమును సిగ్గును నెయ్యము నగ్గలింప నం
గన గరుణం బ్రసన్నుఁడవు గమ్ము నరేశ్వర! నాకు నావుడున్.
| 204
|
| క. |
ఏ నీ కెపుడుఁ బ్రసన్నుఁడఁ, గానే తరళాక్షి! క్రొత్తగా నిటు పలుకం
గా నేల? యనుచు విభుఁ డ, మ్మానిని వెసఁ గౌఁగిలించె మదనాతురుఁ డై.
| 205
|
| వ. |
ఇట్లు దన్నుఁ గౌఁగిలించుకొని ప్రసన్నుం డయి యున్న యతని కయ్యింతి
యిట్లనియె.
| 206
|
| క. |
చిత్తము నీకుఁ బ్రసాదా, యత్తం బై యున్న దేని యడిగెద విను రా
జోత్తమ! యొక్కటి నినుఁ దలఁ, కొత్తక యది సేయు మనుడు నుర్వీశుండున్.
| 207
|
| క. |
ఏ నీకు దక్కి యుండం, గా నిట్లన నేల? యెంత కడిఁది యయిన న
బ్జానన! చేసెద నీప్సిత, మైనది నిశ్శంక మడుగు మనుటయు నదియున్.
| 208
|
సుశర్మ చేసినసారస్వతేష్టిచే నంద యను నాగకన్య మూఁగతనము మానుట
| చ. |
జనవర! నానిమిత్తమున సర్పవరాత్మజ తండ్రి త న్శపిం
చిన విను మూకభావమును చెందిన దాలలితాంగి నాకు న
|
|
