| |
యేతెరు వైతినో యేనని పురపురఁ బొక్కుచుండరె బంధు లక్కటకట!
యొరులకుఁ దొలుమేన నుడుకులఁ బెట్టినదాని కిప్పా టేల మాను రాక?
|
|
| ఆ. |
యేమి సేయుదాన నేగతిఁ బోదు నిం, కేవిధమున భర్త కెలమి మిగులఁ
బరిచరింపఁ గాంతు భక్తిమై? మజ్జన్మ, మిటుల పోవునో కదే నరేంద్ర!
| 178
|
| చ. |
అన విని రాక్షసుండు వసుధాధిప! యీయెలనాఁగ నీదుపం
పునఁ బతియింటి కిఫ్డు గొనిపోయెద నేఁ గరణీయ మెద్దియై
నను నొనరించెదం బనుపు నావుడు నిప్పనిచేఁత సర్వము
న్దనుజవరేణ్య! నీవు ప్రమదంబునఁ జేయుట నాకుఁ జెచ్చెరన్!
| 179
|
| వ. |
ఇమ్మానిని ననిచి రమ్ము పని గలయప్పుడు నిన్నుం దలంచెద వచ్చునది యనిన నద్ద
నుజవరుం డట్ల కాక యని సుశీలయు శుద్ధాంతరంగయు నైనయాద్విజాంగన
నెత్తికొని తదీయగృహంబునకుం జనియె నిట్లు మహీపతి యయ్యింతి నటఁ బుచ్చి.
| 180
|
ఉత్తముఁడు త్రికాలజ్ఞమునివలన బహులావృత్తాంతము నెఱుంగుట
| సీ. |
అర్ఘ్యయోగ్యుఁడవు గావని నన్నుఁ గడుఁ గష్టముగఁ దూఱఁబలికె నమ్మునివరుండు
బ్రాహ్మణుగుఱిచి యీరాక్షసుండును బత్ని లేనివాఁ డెంతయు హీనుఁ డనియె
నేమి నేయుదు? భార్య నే నేల విడిచితి నెక్కడఁ గాంతు? నిం కేది తెఱఁగు?
పరమప్రబోధసంపన్ను నమ్మునిఁ బోయి యడిగేదఁ గాక యయ్యతివవృత్త
|
|
| ఆ. |
మని మునీంద్రుకడకుఁ జని మ్రొక్కి యవ్విప్రు, కాంతఁ గనుట దనుజుకడకుఁ జనుట
దాను బనుప దాని దౌశ్శీల్య మడఁచి వాఁ, డపుడు భర్తయొద్ద కనుపఁబోక.
| 181
|
| వ. |
చెప్పి యాభూభుజుండు నిజాగమనకార్యం బెఱింగించిన నత్తపోధనుండు.
| 182
|
| క. |
జననాథ! నన్ను నడుగఁగఁ, జనుదెంచిన కార్య మేను సర్వంబు మనం
బున దివ్యదృష్టి నెఱుఁగుదు, విను సెప్పెద నీకుఁ దగునె విడువఁగ భార్యన్.
| 183
|
| ఉ. |
ఆరయ సర్వకర్మముల కర్హులు గారు తలంచి చూడఁగా
దారవిహీను లైనవసుధాసురభూవరవైశ్యశూద్రు ల
న్వారలు పత్నికి న్బతి నవశ్యముఁ బాయఁగ రానియట్లు వి
స్ఫారయశోవరేణ్య! సతిఁ బాయఁగ రాదు తదీయభర్తకున్.
| 184
|
| తే. |
కారణము పత్ని ధర్మార్థకామములకుఁ, గానఁ దత్తజనంబున మానవేంద్ర!
వినుము నిఖిలధర్మంబులు విడిచి తకటl, యింత యొప్పమి సేయుదే యెఱుకమాలి.
| 185
|
| చ. |
అని ముని పల్కిన న్విని జనాధిపుఁ డూర్పులు సందడింప నె
మ్మనము చలింపఁగా నకట! మత్సుకృతం బిటు లుండ నేమి సే
య నగు! ననుందొఱంగునొకొ యంగనయ న్వెఱ నెట్టు సేసిన
న్మన మెఱియంగ సైఁతు సుజనస్తుత! యిచ్ఛకు రాః జరించుచున్.
| 186
|
| క. |
అనుకూలుఁడ నై సతతము, గనుసన్నన యేను మెలఁగఁగా దౌశ్శీల్యం
|
|
