| వ. | ఆకాశం బలక్ష్యం బేరికిం బోరాదని పలికి. | 317 |
| క. | వైదేహిఁ గొంచు రక్కసుఁ, డేదిక్కున కరిగినాఁడొ యెంతయు వగతో | 318 |
| వ. | అనవుడు లక్ష్మణుండు రామునితో ని ట్లనియె. | 319 |
| క. | అలఘుఁడు దుఃఖముఁ బొందిన, నలఁగక బుద్ధి ధృతిఁ బెంచునల్పుఁడు దుఃఖం | 320 |
| క. | శోకముఁ బొందినవానిన్, భీకరరోగములు సెందుఁ బృథులార్థంబుల్ | 321 |
| క. | ఓలిం గడు శోకించెద, వేలా యజ్ఞుగతిఁ గార్య మేమఱి యాప | 322 |
| వ. | నావుడు రాముండు లక్ష్మణుం గనుంగొని. | 323 |
| ఉ. | తమ్ముఁడ నీదువాక్యములు తప్పక సేసెద నంచుఁ బల్కి క్రౌ | 324 |
| మ | ఉరుధర్మాన్వితుఁ డైనమజ్జనకునర్థోదారవాక్యమ్మునన్ | 325 |
| క. | సీత మృతిఁ బొందఁ జూచుచు, భూతంబు లుపేక్ష సేసె భూమీశులు నా | 326 |
| క. | మృదువర్తనుఁ గరుణాన్విత, హృదయుని దాంతియుతు లోకకహితకరు నన్నుం | 327 |
| క. | ఏ ని ట్లాక్రోశింపఁగ, నూనినకృప నన్ను శోక మొందఁగ నేలా | 328 |
| క. | నాలలనఁ జూపకుండిన, నీలోకము లెల్లఁ ద్రుంతు నేకక్షణమున్ | 329 |
| శా. | అస్మచ్చాపవిముక్తబాణముల నుద్యద్భూతలం బంతయున్ | |
