| వ. |
ఇట్లు రథారూఢుం డై వచ్చి రాజమందిరద్వారంబున రథంబు డిగ్గి రామచంద్రుం
డుచితప్రకారంబునఁ గేకయరాజనందనగృహంబునకుం జనుదించి బాష్పాకుల
లోచనుండును దీనాననుండు నయి యున్నతండ్రిం జూచి భీతుఁ డగుచు నత
నికిం గైకేయికి నమస్కరించి యద్దేవి నుద్దేశించి.
| 34
|
| క. |
జననీ రాజు వివర్ణా, ననుఁ డై యిట్లుండఁ గారణం బేమియొకో
జననాయకునాజ్ఞోల్లం, ఘన మే సనవినీతబుద్ధిఁ గావింపఁ గదా.
| 35
|
| చ. |
అనవుడుఁ గైక రామునిభయంబు గనుంగొని నీకు నప్రియం
బని పలుకండు దా మును రణావని నిచ్చినయావరద్వయం
బును దగ వేఁడితిన్ భరతు భూమికిఁ బట్టము గట్ట నొక్కొటన్
నినుఁ బదునాలుగేఁడులు మునిస్థితిఁ గానకుఁ బుచ్చ నొక్కటన్.
| 36
|
| క. |
జనకునిసత్యము నెరపెడు, తనయుఁడ వయితేని నీవు తాపసవృత్తిం
జను వనమున కన నగుఁ గా, కని మొగమునఁ దొంటికంటె ననువొప్పారన్.
| 37
|
| చ. |
జననివి నీవు వేఁడుదటె సత్యము దండ్రికి నెక్కునట్టె నా
యనుజుఁడు నేల యేలునటె యక్కడ సన్మునిపాపద్మవం
దనమటె కృత్య మిట్లగుట ధన్యుఁడ నేఁగెదఁ గాన కేను మీ
పనిచినయట్లనే భరతుఁ బట్టము గట్టు సవిత్రి ధాత్రికిన్.
| 39
|
శ్రీరాముఁడు సీతను వనంబునకుఁ దోడ్కొని పోవ నియ్యకొనుట
| ఉ. |
నావుడు సీత రాముఁడు వనంబున కేఁగుతలం పెఱింగి ల
జ్జావనతాననంబు విరహాతిశయంబున శీతధాముధా
మావలి గప్పునంబుజమునాకృతి వెల్లఁదనంబు వొంద లోఁ
జేవ గొనంగ లేక ధృతి చీలఁగ మానము దూలఁ దూలుచున్.
| 40
|
| ఉ. |
గద్గదకంఠి యై పలుకుఁ గానకు నీవు సనంగ నేను శ
శ్వద్గుణధామ నీవెనుక వచ్చెద నిచ్చొట నుండ నొల్ల న
స్మద్గమనంబు మానుచు విచారము మాను మయోధ్యరాజయో
షిద్గణసన్నిధిం గరముఁ జేడ్పడి యొంటిఁ జరింప నేర్తునే.
| 41
|
| క. |
నీవు వెలి యైనభోగము, లేవియు నే నొల్ల నిన్ను నెప్పుడుఁ గొలువం
గావలయు నాకు ననుపలు, కావిభుఁ డొకభంగి నోర్చి యాసతితోడన్.
| 42
|
| ఉ. |
ఏనును నీవియోగము సహింతునె నా కిది సత్యశాసనం
బైనతెఱంగు మజ్జనకునాజ్ఞయు నక్కట నీకు నేటికిం
గాన లెఱుంగ వీవు బలుగాములుఁ బాములుఁ గ్రించుచెంచులున్
దానవమాయలుం గలపథంబులు దుర్గమభంగు లంగనా.
| 43
|
| ఉ. |
నీకుఁ జరింప శక్య మగునే శరభోత్కటచండగండకా
|
|
