పుట:ప్రబోధచంద్రోదయము.pdf/204

ఉ.⁠

సాటువయైన త్రోవ మనసా! విను మున్ను భవాంబురాశిలోఁ గోటులసంఖ్యలైన జనకుల్ జననుల్ బహుథా తనూభవుల్ గాటపు బుట్టువొందరు పొకాలరు వీరలసంగమంబు మి థ్యౌట పొరింబొరిం దలఁపుమా! కృతకృత్యుఁడ వయ్యె దిత్తఱిన్.

⁠ 28

గీ.⁠

జనని భవదీయవదనేందుజనితమైన యమలబోధోపదేశవాక్యామృతములఁ గడుగఁబడియును దనజాడ విడువలేక మఱియు నామది శోకాగ్ని మలినమయ్యె.

⁠ 29

క.⁠

అటుగాక మిక్కిలిని సం కట పఱపుచు నున్నయావగపుం డిఁక నే మిట మాను నానతిమ్మనఁ బటుకృప నమ్మనసుతోడ భారతి పల్కెన్.

⁠ 30

ఆ.⁠

ఏటుపోటు వ్రేటు నేమియులేక మ ర్మములు సెలలు వాఱి మాననట్టి భీకరంబులైన శోకవ్రణంబుల కౌషధం బచింతయండ్రు బుధులు.

⁠ 31

సీ.⁠

తల్లి! వేదాంతశాస్త్రసరస్వతీదేవి!                           మనసు నాకేమిట మట్టుపడక మాటికి మాటికి మారుతాహతఘన                           ప్రచ్ఛన్నచంద్రబింబంబు పోలెఁ జింతాపరంపరఁ జిక్కుజీ రయ్యెడు                           విను వత్స! మానసవికృతి యొక శాంతతత్త్వంబు లక్ష్యంబు చేసినఁ గాని                           మానదు తల్లక్ష్యమర్మ మరయ

⁠