పుట:పంచతంత్రి (భానుకవి).pdf/126

ఉ.⁠

ఆరయ నెవ్వరైన నొకయర్ధవశమ్మునఁ జెల్మి సేతు, రిం పారఁగ, నిష్ప్రయోజనుఁడవై కపిపుంగవఁ నీవు నాయెడన్ గారవ మొప్ప మైత్రి బహుకాలము సల్పితి, విక్రమంబునన్ నీరమణీయధర్మ మవనిం బొగడొందదె! సజ్జనాళిచేన్.

⁠ 28

వ.⁠

కావున నీతోడి సఖ్యం బేను జేసి పెద్దకాలం బాయె, నీపుణ్యమ్మున మధురమ్ములగు నౌదుంబరఫలమ్ములు మెక్కి సుఖంబున్నవాఁడ, మున్ను నీ కెఱింగించి యేను మన్నిలయంబునకుం జనుసమయంబున నాభార్య శరీరంబునకు వ్యాధి దొడంగి దుర్బలయై పడియున్నం జూచి, నీసముఖంబున కేతెంచినవాఁడ, నిట్టి యార్తిచేతంబడిన నాకు నీవు దప్పఁ బరమబంధుండు లేఁడు, నాభార్యను నాయందలి లక్ష్మిని నీక్షింపకున్న, మత్సంతోషంబు నిష్ఫలంబు.

⁠ 29

క.⁠

తనలక్ష్మి దలఁప శాత్రవ జనమున కతిభీతి, బంధుసమితికి సత్యం బును ప్రీతిగాఁ, జరించుట ఘనునకు నిది భూషణంబు గరణిక లక్ష్మా!

⁠ 30

వ.⁠

అది గావున నీవును మత్ప్రాణసఖుండ వగుటం జేసి మన్నిలయంబు నకు రావలయు. మామకచరమభాగావరూఢుండవై చనుదెమ్మన, నక్కీశ వరుండును నతికుతూహలమానసుండై యట్ల కావించె, నంతం గ్రూరమాన సుండగు నక్రవిభుండును వానరుని వీఁ పెక్కించి సరిత్పతి జలమ్ములం దేలి చనుచు, మిత్రవధాభిలాషంబు తనమనంబునం బొడమి హృదయంబు గలం చినం, గించిద్విషాదంబున మెల్లనఁ దనలో నిట్లనియె—

⁠ 31

ఉ.⁠

అక్కట! ప్రాణమిత్రు నిటు నాలికినై దయలేక మిక్కిలిన్ మక్కువవోలెఁ దీపియగు మాటల తేటల మోసపుచ్చితిన్ దిక్కుల నుగ్రకర్మమగు తెంపునఁ నే డపకీర్తి నొందితిన్, నిక్కము బుద్ధిలేక యని నెవ్వగఁ జెంది, యతండు వెండియున్.

⁠ 32

ఉ.⁠

అంబుధి నిమ్నతాగుణము, నభ్రమహోన్నతి [1][యెన్మిదౌది]శాం తంబుల భూవిశాలతయుఁ, దథ్యముగా నెఱుఁగంగ వచ్చినన్

⁠

1. “యేనుయెన్మి" అని మూలము.