| | స్థితిజాగరూక మేయున్నతిఁ జెపుమా మనుజపశువునకుఁ బశువునకున్. | 138 |
| క. | కసవు దినుఁ గూడు దెమ్మని, కసరదు బరు విడిన మోయుఁ గర్శనమునకున్ | 139 |
| క. | అన విని కరటకుఁ డతని, న్గనుఁగొని యిట్లనియె దమనకా విభునకు గ | 140 |
| వ. | అనిన దమనకుండు. | 141 |
| క. | పరమస్వతంత్రులయి భూ, వరుసన్నిధి మంత్రు లుండవలె నమ్మంత్రుల్ | 142 |
| క. | గ్రావాగ్రమునకు భూరి, గ్రావం బెక్కింప భరము గా దది ధరకున్ | 143 |
| క. | తనకున్ హృదయము వశమై, యనుచరుచందమున నుండు నది యేమియొకో | 144 |
| క. | అని చెప్పి మఱియు గరటకుఁ, గనుఁగొని దమనకుఁడు బలికెఁ గంటే పంచా | 145 |
| క. | అది విని కంటకుఁడు మదిం, గదిరిన యచ్చెరువున న్మొగము జూచి యహో | 146 |
| మ. | మతి నే నిచ్చినఁ గాని లేదు చన దాత్మశ్లాఘనామానసం | 147 |
| క. | చతురుఁడుగనుఁ బతిచేష్టా, గతిఁ దెలిసితి ననిన నతఁడు కాఁగా నోస | 148 |
| వ. | అని కరటకుండు వలికిన దమనకుం డతని కిట్లనియె. | 149 |
| క. | భూషింప మెచ్చు లోకము, దూషింపం జంపఁజూచుఁ దుది నదె విద్వ | 150 |
| క. | నృపసంశ్రయమున నా కతి, నిపుణత యేవలన లేదు నీవ యనియెదో | 151 |
| క. | అను దమనకునాననము, న్గనుఁగొని కరటకుఁడు పలికెఁ గాదా మును నీ | 152 |
| సీ. | ఆఁకొని భుజియింప నరుగువేళ నొకింత యొడలికి నుపఘాత మొదవినపుడు | |
