2]
వసువుల కథ
9
చెద. నూరడిల్లుము ఇది మొదలు నీవు నాకుఁ బ్రాణసఖురాల వైతివి. దూరమందున్నను దాపున నున్నట్లే నీక్షేమ మరయుచుండెదను. నాయాజ్ఞలేక నీవు వరుని వరింప వద్దు. అని యుపన్యసించినవిని సంతసించుచు జితవతి యిట్లనియె.
దేవీ ! నీవచనంబులన్నియు వరంబులుగాఁ దలంచుచుంటి. ఇఁక నాకేకొదవయునులేదు. నీవు మఱలవచ్చి యనుజ్ఞనిచ్చు దనుకఁ బెండ్లి యాడను. నీవాలసించివేని జరారోగములచే నేనునుం బీడింపఁబడుదుం జుమీయని సాభిప్రాయముగాఁ బలికిన విని యయ్యోగస క్త నవ్వుచుఁ దత్సమయోచితముగా ముచ్చటించి దీవించి తన మండనంబు గైకొని తదనుజ్ఞంబడసి యంతరిక్షగమనంబునఁ బతియొద్ద కఱిగినది.
అని యెఱింగించి మణిసిద్ధుం డవ్వలివృత్తాంతంబు దతనంతరా వనదంబున నిట్లని చెప్పందొడగెను.
101 వ మజలీ
వసువుల కథ
1. ధరుఁడు — తమ్ములారా ! నిన్నటి సభలో మహాభిషుని సంతోషమునకై మహేంద్రుం డెన్ని యుత్సవములఁ గావించినను నతని మనసు వికసించినట్లు కానిపించలేదు. విచారగ్రస్తమై యున్నదిసుఁడీ !
2. ధ్రువుఁడు — స్వకృత సుకృత విశేషంబున నత్యంత దుర్లభంబైన యమరలోక నివాససౌఖ్య మనుభవించుచు స్వల్పాపరాధమూలంబున ననల్ప దుఃఖభూయిష్టంబగు మనుష్యలోకంబున జనింపబోవు చున్నవాఁడు. అమ్మహారాజునకు దుఃఖముగాక సంతోషమెట్లు గల్గెడిని.
3. సోముఁడు — దేవమహర్షి సేవితంబగు బ్రహ్మ సభలో నాఁడుదాని వలువ తొలంగిన సాభిలాషుఁడై చూచె నిది స్వల్పాపరాధ మెట్లగును ?
4. అహ్నుఁడు - స్వల్పాప రాధము కాదు. జలజోదరుఁడు దయా హృదయుండగుట నామాతృపు శాపముతో విడిచిపెట్టెను.
5. అనలుఁడు — అంబుజ గర్భుండు గంగాదేవి కెమైన శాపమిచ్చెనా ?
6. అనిలుఁడు — అం దామె తప్పేమి యున్నది?
7. ప్రత్యూషుఁడు - తప్పున్నదని యెంచియే విరించి యామెం గూడ మనుష్యజన్మ మెత్తుమని శపించెను.
8. ప్రభాసుఁడు — అక్కటా ! మనుష్య లోకమం దాధి వ్యాధులు బాధింప నెట్టివారికిని సుఖలేశమైన లేదని యచ్చటి చరిత్ర మంతయు యోగసక్తవలన వింటిని. పాపము, పరమేష్టివారికి కఠిన శిక్షయే విధించెను.
