ఒక ఎద్దును కరుచుకుని ఏడ్చేశాను.
నా బాధ దానికి అర్ధమైందేమో?
పెద్దముక్కుపుటాల నుంచి వేడి ఊర్పులను వదులుతూ నా ఒళ్ళు నాకింది.
అది “నువ్వు ఏడకు” అని ఓదార్చినట్టు అనిపించింది.
ఇన్ని సంవత్సరాలు నా కళా జీవితపు బండిని నడిపించినందుకు ఎద్దుల కాళ్ళకు సాష్టాంగ నమస్కారం చేశాను.
మరింత మేత వేసి, బండి నుంచి బొమ్మలు దించుతున్న అన్నదమ్ములకు సహాయం చేయడం కోసం బండివైపు భారమైన అడుగులు వేశాను.
షావుకారు బస్సుల హమాలిగా...
1980 దశకంలో పల్లెపల్లెకూ షావుకారు బస్సులు వచ్చాయి.
అప్పుడు ఎద్దుల బండి వద్దన్నారు.
అయినా మేళంతోపాటు ఆట ప్రదర్శన కోసం పల్లెలకు వెళ్ళడం మానలేదు.
ఇలా వెళ్ళడం మొదలుపెట్టినపుడు జీతం ఏమీ ఇవ్వలేదు.
కేవలం భోజనం, చాయ్‌ ఖర్చులు చూసుకునేవారు.
అయ్యో, నువ్వు జీతం తీసుకునే కళాకరుడివి కావాలంటే ఇంకా చాలాకాలం పడుతుందని అనేవారు.
అలా పని చేయడం మొదలుపెట్టాను.
మూడునాలుగు రోజులు వెళ్ళివుండాలి.
అప్పుడు షావుకారు బస్సుల మీద బొమ్మల పెట్టెలు, 'అట్ట 'కు (వేదికకు) కావలసిన సామానులను, వాయిద్యాలను బస్సుపైకి చేరవేసేటటువంటి- దించవలసినటువంటి పని; అలాగే బస్సు ఆగిన చోటి నుంచి ఆట ఆడించే స్థలానికి వీటన్నిటిని మోసుకెళ్ళే పని నాకు అప్పగించారు. ఆ పనికి రోజుకు 20 రూపాయులు కూలీ నిర్ణయించారు.
అప్పుడు సంతోషపడ్డాను. ఎద్దులు, బండి లేకుండానే ఇరవై రూపాయ సంపాదన అన్నది గొప్ప విషయంగా అనిపించింది.
ఆ నాటి కాలంలో షావుకారు బస్సులకు ఎవరైనా హమాలి పని చేయొచ్చు. ఇప్పుడు లేదనుకోండి. ఈ రోజు జనం అన్నిటిని తామే చేయాలంటారు. స్వార్ధపూరితమైన బతుకు ఈనాటిది. ఈ స్వార్థం ఇంకొకరిని బతకడానికి వదలదు.
మా నాన్నగారి మేళంలో వయను దాటిన కళాకారులు ఉండేవారు. ఒక విధంగా ఇది నాకు మంచే చేసింది. వయస్సు దాటినవారు ఉన్న కారణంగా హమాలి పని దొరికింది. ఆ పనిని చాలా సంతోషంతో చేస్తుందేవాడిని. గతంలో ఎద్దులబండిలో ఎత్తి పెడుతున్న బొమ్మల పెట్టెలను ఇప్పుడ బస్సు మీదికి ఎక్కించడం,దించడం ఆరంభించాను.
ఒకట్రెండు వారాలు కష్టమనిపింఛింది.
తరువాత అలవాటుపడద్దాను.
ఆ సందర్భంలో నేను చాలా శ్రమపడ్డాను. ఆ శ్రమ జీవితానికి అర్ధాన్ని తెలిపింది.
కిరాయి బండి వద్దన్నప్పుడు ఆ సమయంలో నాకు ఏమనిపింఛిందో తెలియదు.
తెలుగుజాతి పత్రిక అమ్మనుడి * ఏప్రిల్-2021
42
