చుండును; అవి యనిత్యములు. వానిని సహించుకొనుము. 2-14
యం హి నవ్యథయ న్త్యే తే వురుషం వురుషర్ష భ
సమదుఃఖ సుఖంధీరం సో౽మృత త్వాయకల్ప తే.
ఎవడు వీనిచే దుఃఖము నొందక, సుఖమును దుఃఖము
నొక్కటిగ తలంచునో, ఆధీరు డమృతత్వమును పొందిన
వాడని తలంపవచ్చును. 2-15
సుఖదుఃఖే సమేకృత్వా లాభాలాభౌ జయాజయౌ
తతో యుద్ధాయ యుజ్యస్వనైవం పాపమవాప్స్యసి.
సుఖము, దుఃఖము, లాభము, నష్టము, జయము,
అపజయము, వీనిని సమముగాగొని యుద్ధమునకు తొడంగుము
ఇట్లు కర్మమును చేసినయెడల పాపమును పొందవు. 2-38
యే హి సంస్పర్శజా భోగా దుఃఖయోనయ ఏవతే
ఆద్యంతవంతః కౌంతేయ న తేషు రమతే బుధః.
విషయముల సంగముచే కలుగు సుఖములు, దుఃఖ
ములకు కారణములే. ఆసుఖములకు మొదలును తుదియు
కలవు. జ్ఞాని వానిలో రమింపడు. 5-22
శక్నో తీహైవ యస్సోఢుం ప్రాక్ఛరీర విమోక్షణాత్
కామక్రోధోద్భవం వేగం స యుక్త స్ససుఖీనరః.
శరీరమును విడుచుటకు ముందీ లోకములోనే కామ
