పుట:నారదీయపురాణము (అల్లాడు నృసింహకవి).pdf/436

క.⁠

నిరతశ్రీజితుఁ డగు నా ధరణీదివిజాధమునకు దారుణత భగం ధరరోగం బుదయించెం బరివేదన నొందె వాఁడు పగలున్ రేయున్.

⁠ 261

క.⁠

సర్వస్వము గొని యాతని [1]దుర్విధునిం జేసి వేశ్య తొలఁగి చనియె నా యుర్వీసురు భార్యామణి నిర్వేదన లేక వచ్చి నిలిచి భజించెన్.

⁠ 262

వ.⁠

అప్పు డతండు చూచి లజ్జావనతమానసుండై యిట్లనియె.

⁠ 263

మ.⁠

అతివా! నన్ను ననుగ్రహింపు మిఁక వేశ్యామోహవిభ్రాంతి దు ర్మతినై నే నపరాధముల్ సలిపితిన్ రాజాస్య! సంపన్మద స్థితి గర్వించితి బేలనై, సతుల గాసింబెట్టి మూఢుండు షం డతఁ బాటింపుచునుండుఁ బంచదశజన్మంబుల్ దురాచారుఁడై.

⁠ 264

క.⁠

ఘనజనులు నింద సేయఁగ మొనసి దివాకీర్తి గేహమునఁ బుట్టుదునో వనితాజనతాఖిలపా పనితాంతనితాంతఘోరపాపము కతనన్.

⁠ 265

క.⁠

భవదీయక్రోధాద్భుత పవిఁ దూలితి నన్నుఁ గావు పాపాత్ముని నో యువతీ నవతీవ్రామయ భవతీక్ష్ణ శిలీముఖముల పాలైతి నిఁకన్.

⁠ 266

వ.⁠

అని పల్కు విభునిఁ జూచి యాసాధ్వి యిట్లనియె.

⁠ 267

సీ.⁠

ఆత్మేశ! నీకు దైన్యము నొంద నేటికి                        లజ్జించనేల యుల్లమున నాకుఁ గోపంబు గలదె మత్కోపదగ్ధుఁడ నైతి                        ననుచు నాడితివి జన్మాంతరోరు

⁠

1. దుర్విదునిం జేసి