122
కాశీమజిలీ కథలు - మొదటి భాగము
ఇం దిరువు రాఁడవాం డ్రుండవలయు నెం దేగిరో యెరిగింతిరా యని యత్యాతురముగా నడుగుటయు దండుఁ డిట్లనియె.
మిత్రమా! నీవు నీవృత్తాంత మెఱఁగకుంటివి. అత్తరుణు లిరువురెవ్వరో కాని నిన్ను మోసము జేసి పోయిరి. దైవకృపచే వారిప్రయత్నము కొనసాగినది కాదు. మేము వచ్చునప్పటికి నీవు మృతప్రాయుఁడవై పడియుంటివి. మే మట్టికారణం బెరుఁగక చింతనొందుచు నరగదీసినవరమాత్రము దొరికిన మరల దాని యరల జక్కపరచి నిన్ను బ్రతికించుకొంటిమి. ఇంతియకాని మే మాయింతులవృత్తాంత మేమియు నెరుఁగ మనిన నతండు దీర్ఘనిశ్వాసపూర్వకముగా నయ్యయ్యో! కళావతి! పోయితివా! ఎందుఁ బరితపించుచుంటివే! ఆన్నన్నా! మాయముసలిదానిమాట నమ్మితి గదా? మోసము జేసి నిన్నుఁ దీసికొనిపోయెనే! హా! ప్రాణనాయకీ! నీమక్కువ మరపురాదుకదా! పరిహాసమున కెందైన దాగియుంటివా! కాదు. కా దిదియంతయు ముసలిదానికపటమే తెలిసికొంటి కటకటా! మిత్రులారా! న న్నేల బ్రతుకజేసితిరి. ఈవియోగశోక మెట్లు భరింతునని గుండెలు బాదుకొనుచుఁ బేరెలుఁగున నేడ్చుచున్న వసంతుని నూరడించుచు దండుఁ డిట్లనియె.
అన్నా! చిన్నవానివలె సట్లేడువవచ్చునా? అపువ్వుఁబోఁడి యెవ్వతె? యాముసలిది యెక్కడవచ్చినది. వారి వృత్తాంతము కొంచె మెఱింగింపుము. పై కార్యంపు తెరవరసెదఁగాక యని యడిగిన నతండు దీనస్వరముతో దాను మఱ్ఱిచెట్టు విడిచినది మొదలు కళావతితో రాత్రిగదిలోఁ బరుండువరకును జరిగినకథయంతయు నుడివి యడలుచున్న యతనితో దండుఁ డిట్లనియె.
ఆర్యా! నీవు ధైర్యముగానుండిన కార్యమంతయు నేనే చక్కపరచెదను. ప్రాజ్ఞు లాపదయందు ధైర్యమును విడుతురా? శోకించువానికి సంపదలు నసించునను నార్యోక్తి మరచితిరా! ఊరడిల్లుము. దైన్యము విడువుము. నిన్నుఁ బ్రాణసఖితో శీఘ్రకాలంబునం గూర్తు. నేను గ్రొత్తగా విమానము జేయు శక్తి సంపాదించితిని. తదీయగమనంబున భూలోకమంతయుఁ దిరిగి యత్తరిణి నరయవచ్చునని తనవృత్తాంతమును సాంబునివృత్తాంతము నంతయు నతని కెరిగించి యప్పుడ యయ్యడవి దారువులఁ గొన్ని నరికితెచ్చి శీఘ్రకాలములో నొకకీలురథము నిర్మించి దాని నెక్కి తిరుగుచు నమ్మువ్వురు భూలోకమునం బ్రసిద్ధంబులైన పట్టణంబులన్నిటను గళావతిని వెదకుచుండిరి.
అని యెఱిఁగించునంతఁ బ్రయాణసమయ మగుటయు నయ్యతీంద్రుఁ డంతటితో కథఁ జాలించి పైమజిలీయందు నా గోపాలునకు దదనంతర వృత్తాంతమిట్లు చెప్పఁ దొడంగెను.
