సప్తమాంకము] సీతావనవాసము 91
జనకుఁడు నీపరాక్రమము, శౌర్యము, బాహుబలంబు, సంగరం
బునఁ జరియించునేర్పు, శరముల్ పఱపించెడి తీరు గాంచినన్
గనులఁ బ్రమోదబాష్పములు కాల్వలుగట్టఁగఁ గౌఁగిలింపఁడే
తనయుఁడ రమ్మటంచని? సుతా, సుకృతంబటు లుండఁబోలదే !
మాండ : అమ్మా, అంతటఁ గుశుఁడు విజయకుతూహలియై సవనాశ్వము ముఖమున మెఱయుచున్న బంగారు పట్టను లాగికొని కుటీరమునకుఁ దరలుట కుద్యుక్తుఁ డయ్యెను.
సీత : [స్వగతము] నాయనా, ముఖపట్టమును విజయాంకముగఁ గైకొంటివా ? [ప్రకాశముగ] అంతట ?
మాండ : అంతట సింహనాదములొనరించుచుఁ జెల్లాచెదరైన సైన్యములు నొక్క మొనకుఁదలపడి కుశుని చుట్టుముట్టినవి. ఇంతలో మూర్ఛితుఁడగు సేనాని తెప్పిరిలిలేచి సేనలఁ బురికొల్పుచుండెను.
సీత : [నివ్వెఱపాటుతో] అయ్యో! నాయనా, యింకెక్కడి కుశుఁడు ? ఒక్కబాలుని ఇంతసైన్యము పొదువుట వీరనీతియా ?
మాండ : అమ్మా, అంతట కుశుని యవస్థ చలిచీమలకుఁ జిక్కిన యురగ కిశోరమువలె నైనది. [దు:ఖించును]
సీత : [దు:ఖముతో] నన్ను వంచించితివి. ఇంతదనుక కుమారుని శౌర్యవినోదమున మైమఱపించి యతర్కితముగ సత్యమును బ్రత్యక్షము గావించితివి. నాముద్దుకుమారా, రఘువంశ కరీరమా, నాభాగ్య సర్వస్వమా, అసహాయుఁడవై రణరంగమునఁ గూలితివా ?
శరముల పోటుగంటుల నజస్రము నెత్తురు లూటకాల్వలై
తొరఁగి శరీరముం దడుప దుర్భరవేదన కోర్వలేక యె
