56
వాసిష్ట రామాయణము
అన్నియుఁ గనుచుందు - వన్నియుఁ గనవు.
నిన్ను నీ వెఱిఁగిన - నీ కన్య మగుచుఁ
గనిపించు వస్తు వె-క్కడ నైనలేదు.
తనర బాలకుఁడు భే-తాళభూతమును1220
కని మరణాంతదుఃఖము నొందు కరణి.
మనుజేంద్ర! యదిగాక - మరుమరీచికలఁ
గాంచి మృగములు తత్కాంతిఁ దోయముగ
నెంచిఁ ద్రావను బరు-గెత్తుచందమున
ననపరతం బసత్తైన ప్రపంచ
మును సత్తుగా నెంచి - మూఢు లయ్యెదరు.
సత్తుగా దీప్రపంచం బస త్తనుచు
నత్తఱి సకలవేదాంతమర్మములు
చెప్పి వీడ్కొని దివిఁ జేరి యా యిరువు
రొప్పగాఁ జూచుచునుండి రంతటను.
ఆవిదూరదుఁడు నం-దాత్మతత్వమును
భావింప నంతలోఁ బరరాజొకండు
బలముతోఁ బద్మభూపాలునిమీఁద
నలిగి కయ్యముఁ జేసి - యతని వధించె
నప్పుడు వాని దేహంబులో నుండి
తెప్పున నొక సూక్ష్మ - తేజంబు వెడలిఁ
గ్రక్కున గగనమార్గంబున కెగిరె
నక్కడఁ జూచుచున్నటువంటి వాణి1230
పదపడి లీలతోఁ బలికె ని ట్లనుచు
"ఇదె చూడవే లీల! - యింతకు మున్ను
