పుట:Thupanu, by Adavi Bapi Raju.pdf/83

చివరిదాకా చదివిందాకా నన్ను గురించి అభిప్రాయాలేమీ నిర్మించుకోకు. ఆ రోజు రాగానే నీ చేతికి ఈ గాథ వస్తుంది, అంతా చదివి నన్ను అర్ధంచేసుకో.

    నేను శ్రీనాథమూర్తిని. నేనే త్యాగతిని. త్యాగతి పేరేమిటి? ఎందుకా పేరు నాకు వచ్చింది? ఎవరిచ్చారు? ఎందుకు నీతో మొదటి నుంచీ నా నిజకథ చెప్పలేదు? యివన్నీ నీకు మనవి చేసేరోజు ఇది. నువ్వు నా శకుంతలకు చెల్లెలివి! నా శకుంతలా, నువ్వూ ఏకగర్భజలు. ఎంత చిత్రము! నా దుఃఖాన్ని నువ్వు ఊహించలేవు. నేను మాత్రం ఇప్పుడు ఊహించుకోగాలనా?

    నేను నాదేవి వెళ్ళిపోయినా తర్వాత పదకొండు రోజులు స్పృహలేక జీవచ్ఛవంలా ఉన్నాను. ప్రాణం పోలేదు. నన్ను కారుమీద వేసుకొని డాక్టరు ఆమంచర్ల చలపతిరావుగారు, గోవిందరాజుల సుబ్బారావుగారు తెనాలి చేర్చారు. అక్కడ ఒక మేడలో పెట్టారు. మా అమ్మనూ నాతో వైద్యానికి తీసుకువచ్చారు. ఆమెకు నాదేవి అంతర్ధానమైన రోజునుంచే మూర్ఛపట్టుకుంది. ఆమెకు తిండిలేదు. సర్వకాలం కళ్ళవెంట నీళ్ళు. మా కిద్దరకూ పరిచర్యకు మా అక్కగార్లిద్దరూ వచ్చారు.
           
        
                                                                                                               విష్కంభము

    ఇంతవరకు ఆ వ్రాతపుస్తకం చదివేటప్పటికి హేమకుసుమ వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తూ సిఫామీదనుంచి లేచింది. తూలుతూ వెళ్లి మంచం మీద వాలిపోయింది. చిన్ననాడు సంభవించిన అక్కగారి అకాల మరణ కథ అంతా కళ్ళకు కట్టిపోయినది. అక్కగారిని తానూ చిన్ననాడెంత ప్రేమించినది!

 ఆ ప్రేమపరీమళాలు ఈ నాటివరకూ తన జీవితపథాలన్నీ ఆక్రమించలేదా? ఆమె తన కెప్పుడూ దేవబాలికలానే మనఃపథాల ప్రత్యక్షమవుతూ ఉండేది. ఆమె దుఃఖము భరించలేకపోయింది. కన్నీళ్లు అఖండధారలైనవి. గుండె బరువెక్కినది. అబ్బా అని ఆమె దుఃఖించింది. అక్కా యెక్కడికి పోయావే అని రోదించింది.

    ఈ భాద భరించలే ననుకొంది. తన గదిలో ఉన్న విద్యుత్ ఘంటికకు మీట నొక్కినది. ఆ గంట పరిచారిక గదిలో మోగింది. ఆ అమ్మాయి పరుగెత్తుకొని వచ్చింది. తలుపు ఎలాగో తీసి హేమకుసుమ మళ్ళీ మంచం మీద వాలింది.

     ఏమిటండీ అమ్మా! ఎందుకు అలా ఉన్నారు? ఆ కొల్లిపర నుంచి చిన్నతనములోనే వీళ్ళతో మదరాసు వచ్చిన ఆ బాలిక అడిగింది.

     త్వరగా....వెళ్లి....లోకాన్ని....తీసుకురా!

    ఆ పనిగత్తె వెళ్లి అయిదు నిమిషాలలో లోకేస్వరుని తీసుకువచ్చింది. లోకేశ్వరి రాగానే హేమ ఆ బాలికను గట్టిగా కౌగిలించుకొని ఇనుపమడించిన దుఃఖంతో వణికిపోయింది.