పుట:Thupanu, by Adavi Bapi Raju.pdf/69

    మనుష్యుని జన్మలో అంతటి ఆనందము ఉండునా! ఆనంద కల్లోలముయొక్క పరమశిఖరము ఆ రోజులు. మాయిద్దరి జీవితముల ఆ ఆనందమే కరుడుకట్టి, శిల్పరూపమై శాశ్వతముగా సృష్టి ఉన్నంత వరకూ ఉండిపోయెడిదేమో!

    ఎలాగు పరీక్షలకు చదివానో, ఎలాగు కాలేజీరోజులు గడిపానో, అదంతా ఇప్పటికీ నాకు స్పష్టంగా తోచని ఒక్క మహాస్వప్నం. సెలవిచ్చేటప్పటికి కొల్లిపరలో హాజరు. సెలవలిట్టే పోయేవి. కొల్లిపరలో ఉంటే ప్రతిరోజూ ఇరవై నాలుగు గంటలూ మతిలేని ఒక మహామధురత, అనంతమై తీవ్రమైన మానసిక మత్తత.

    శకుంతలను ఒక్క నిమిషము విడిచి ఉండలేకపోయితిని. ఆమె నా కౌగిలిలో వదిగి వుండని క్షణములే కొలదిగా ఉండేవి. మాకు నిద్రలు లేవు. ఆహారాలు లేవు. అనిమిషత్వమూ ఆనందామృత భోజనము. దసరా సెలవలై చెన్నపట్నం వెళ్ళవలసివచ్చినప్పుడు మాకు ప్రాణములే లేవు. శకుంతలా నేనూ కళ్ళనీళ్ళ ప్రవాహాలైనాము. మహాకవులు రచించిన విరహము మాకు పేలవమై తోచినది!

    చెన్నపట్నమునుండి నేనూ, కొల్లిపరనుంచి శకుంతలా రోజు రోజూ ఉత్తరాలే! ప్రొద్దున నుంచి సాయంత్రం దాకా వుత్తరంరాసి ఉత్తరం పోస్టులో పడగానే మళ్ళీ వుత్తరం ప్రారంభించి, చదువులుపోయి, నిద్రలుపోయి, సర్వమూ ఒకే బాధయైపోయినది. ఆనాటి నా విచిత్రస్థితి ఒక దివ్యోన్మాదమై ఉండునని అనుకొంటాను.

    నేను కృష్టమస్ కు వెళ్ళినప్పుడు మా ఆనందం ఇంద్రియ పరిమూఢత నుంచి దివ్యానందస్వరూపమైన చేతనత్వస్థితికి వచ్చింది. పాటలు పాడుకొన్నాం. నాట్యాలాడినాము. గిలిగింతలు పెట్టుకొని సెలవులు వారనవ్వుతూ, నవ్వలేక వుక్కిరిబిక్కిరవుతూ, అల్లరులలో దొర్లి పోయినాము. రాత్రిళ్ళు చలిలో, వెన్నెలలో పై డాబామీద కూర్చొని చక్కని కాశ్మీరు శాలువలో వదిగి గాఢమైన తియ్యటి కథలు చెప్పుకున్నాం. పెకాడుకున్నాము. చదరంగ మాడుకున్నాం. కాలువగట్టున మా మామిడితోటలోకి వెళ్లి ఒకరోజల్లా గుజ్జనగూడు లాడుకొన్నాము. ప్రేమికుల చుంబనములో వుండే మహామంత్ర మేమిటో, గంగోత్రిలో గంగానదీ ప్రథమ జలబిందువులు స్రవించి గానీ, వసంతకాలములో మల్లెపొదలో మొట్ట మొదటి మొగ్గ వుదయించి వికసించడంగానీ, దాహబాధాత్మకమైన శాలి భూమిపై తొలకరిజడి అవతరించడం గానీ యవ్వన ప్రణయపూరిత చుంబనానికి పోల్చలేము.

    దివ్యసౌందర్యపూరితమైన శకుంతల మోములో అప్పుడప్పుడే వికసించినా గులాబీరేకుల పాటలవర్ణ మున్నది. వికసించే నందనవన పారిజాతపుష్పాల తేనియలను స్రవింపజేసుకొని సురభిళమై, సురుచిరమై, సాద్భుతమయిన ఆ యధరచుంబున దానము ఊహాతీతమయినది, భావాతీతమయినది, ఆనందాతీతమయినది.