నెయ్యీ, పాలు తోడెట్టిన పెరుగూ, పోపులు పెట్టిన కూరగాయలూ, చక్కని పిండివంటలున్నూ. ఎక్కడో గుహలోని హోటళ్ళు మాయమైపోయి, వసతికీ భోజనానికీ చక్కని ఏర్పాట్లున్న రాజభవనాలు రావడం సాగించాయి. పొద్దున్నా సాయంత్రం ఒక వందరకాల కారం, తీపిసరకులు. ఈ రోజులలో పెద్ద పెద్ద కాఫీహోటళ్ళలో దొరుకుతాయి.
ఇవన్నీ మా అచ్యుతరావు మాకు ఉద్భోధించి చెప్పి కనక చెన్నపట్నం మనదిరా అన్నాడు మీసం దువ్వుతూ!
రేపు ఆంధ్రరాష్ట్రం వస్తే చెన్నపట్టణం మన తెలుగు రాజ్యానికి ముఖ్యపట్నం అన్నమాట, అంతేనా?
నిశ్చయంగా.
అయితే, ఉన్న అరవాళ్ళందర్నీ ఏంచేద్దాము?
కూయమ్ మహానదీగర్భవీచికాసమర్పణమస్తు.
తథాస్తు.
అస లీ సంభాషణంతా రావడానికి కారణం శకుంతల దగ్గర నుంచి నాకు వచ్చిన ఉత్తరం నేను చదువుకొంటోంటే ఒక అరవ మహా పెద్ద మనిషి కో స్టూడెంట్ తొంగిచూసి క్షమించండి, సార్! అని ఇంగ్లీషులో అన్నాడు. నా క్షమార్పణ వాడి చెంపమీద పెళ్ళున తగిలింది. తరువాత ఏం జరుగుతుందో ఏమోనని భయపడి మా అచ్యుతరావు మామయ్యతో చెప్పుకున్నాను.
ఏమీ పరవాలేదురా. మన అరవ సోదరులకి ధైర్యం అనే వస్తువు రామేశ్వరం దగ్గరే నిలబడిపోయింది. వాడు అధికార్లతో ఫిర్యాదు చేస్తే ఎక్కడ నువ్వు సాగదీసి తంతావో అని భయం. యిలా కొంచెం కొంచెం మధ్య మధ్య మనం విజ్రుంభిస్తేగాని మన ప్రావిస్సు మనకు రావొద్దూ!
ఈ చెన్నపట్నములో మహాభయంకరమైన దారిద్ర్యం. ఈ మహా పట్టణారణ్యంలో ఎక్కడో ఒకమూల ఏ ప్యాకేజీ పెట్టి బాపతు బతుకులో, వీధి తుడవగా మూల పోగుచేసిన తుక్కో నిప్పుచేసుకొని, పొద్దుణ్ణించీ సాయంత్రందాకా రిక్షాలు లాగి, కూలికి బరువుబండ్లు లాగి, అణా డబ్బులు సంపాదించుకొని అర్ధణా బియ్యం గంజి కాచుకొని, తక్కిన అర్ధణా డబ్బులతో జీవిత పరమావధి నిర్వర్తించుకొనే అతికరుణమైన దారిద్ర్యము కోటి చేతులు జాపి తిరుగుతోంది.
ఎప్పుడైనా సరదాపుట్టి తోటి విద్యార్ధులతో బజార్ల వెంబడి తిరిగినప్పుడు నాకు కళ్ళంబట రహస్యంగా సుడిగుండాలు తిరిగేటట్టు చేసే కుష్టు రోగుల బాధలు, వికలాంగులైన బిచ్చగాళ్ళ కష్టాలూ, గుండె తరుక్కుపోతూ ఉండేవి.
సాధారణంగా సినిమాలలోనూ నవలలు మొదలైనవి చదువుకోవడంలోనూ మనస్సు సంతోషంతో గంతులు వేసేది. కథలోని కథానాయకుని హృదయంలా నా హృదయమున్నూ సముద్రతీరంలో రాత్రి ఒంటిగా చీకట్లలో ఉన్నప్పుడు విచిత్ర గాంధర్యాలు ఆలాపించేది.
నేను ఇంటరు సీనియరు చదువుకునేటప్పుడు మా శకుంతల వ్యక్తురాలయిందని మా అమ్మగారికి ఉత్తరం వచ్చింది. ఆ వార్త నాకు సిగ్గు కలిగించింది.
పుట:Thupanu, by Adavi Bapi Raju.pdf/67
ఈ పుటను అచ్చుదిద్దలేదు
