| సి. |
ఎడలుట యనఁగను వెడలుట యన నెల్ల
వెల్ల యనంగను వెన్ను నెన్ను
వీయము నీయము వ్రేసె నేసె ననంగ
వేచు టనంగను నేచు టనఁగ
వేర్పాటనఁగ మరి యేర్పాటనఁగ నెడ
బావుటయును బెడబాపుటయును
హురుముంజి యన ముత్తెమురుముంజి యనఁగను
మొగి యనంగను నట్ల నొగి యనంగ
నీరు మీ రనంగ నీరలు మీరలు
నీవు నీవు నేను నే ననంగ
నేము మే మనంగఁ గృతులందు నలరారు
పృథులకీర్తి! కుక్కుటేశమూర్తి!
| 339
|
'ఎడలఁగ' (వెడలఁగ) —
హరిశ్చంద్రోపాఖ్యానము (2-90) —
| క. |
అన్నలినాక్షుల వాలుం
గన్నుల కెదిరింపలేని కతమునగాదే
పన్నిన భయమున బేడిస
లెన్నఁగ జలదుర్గభూము లెడలఁగ వెఱచున్.
| 340
|
శాంతిపర్వము (5-371) —
| గీ. |
తాను గ్రోధాదు లెడలించు గాని ముక్తి
దెచ్చి యీ దొకభంగి (ముక్తికిఁ బథంబు
నగుడ ననపాయమగు నుపాయం బనంగ
వలసె నీ నేర్పుపే రిందువంశవర్య)
| 341
|
'ఎల్ల' (వెల్ల) —
శాంతిపర్వము (3-433) —
| క. |
విను విప్రులు బేదలగుట
మనుజేంద్రుని బుద్ధిలేమి మాతాపితృ భా
వనతఁ దగవారిఁ బ్రోచిన
గను మేలున కెల్ల గలదె కౌరవనాథా!
| 342
|
