దుస్తంత్రము
389
‘చెమటలు పట్టడం, క్వినయిను ఇంజెక్షను ఇవ్వగానే జ్వరము తగ్గడం, దాని మొగముమీద కనబడుతూనేఉంది. మనం లోపలకు, అటెబ్రేను, ప్లాస్మోక్వీను కాంపౌండు ఇస్తూనే ఉన్నాము’ అన్నాడు.
ఇంతలో నారాయణరావు వచ్చి అత్తగారికడ కూర్చుండెను. ఆమె మరల కన్నులుతెరచి అల్లునిపై చేయివైచి నిదురబోయినది. పదినిముషములకు జెమటలుపట్టి జ్వరము నెమ్మదిగా నూటరెంటికి దిగిపోయింది.
కేశవచంద్రుడు భయమున బెదురు చూపుతో దల్లికడకు వచ్చువాడు.
‘బావా! అమ్మకి బాగా నెమ్మదిస్తుందిలే. నువ్వేమి అధైర్యపడకు. ఎనిమిదేళ్ళ కుర్రాడివి ధైర్యంగా ఉండాలి’ అని నారాయణరావనగనే యాతడు ‘నువ్వుంటే మా అమ్మకు తప్పకుండా నెమ్మదిస్తుందండి బావగారూ’ అనుచూ ఆ బాలుడు శకుంతలా శారదలు వారి మేనత్తయు, ఇతర స్త్రీలు కూర్చున్న చోటికి వెళ్ళి ‘చిన్నక్కా! చిన్నబావ లేకపోతే అమ్మకు జబ్బు నెమ్మదించదు సుమా. బావను వెళ్ళిపోవద్దని చెప్పు’ అనెను. శారద సిగ్గుపడినది. శకుంతల ‘నిజము నాన్నా! యని యాతని జేరదీసి కౌగిలించుకొని ముద్దిడుకొన్నది. ముద్దిడినచోట తుడుచుకొన్నాడాతడు.
శకుంతలయు, పిల్లలును నారాయణరావుకడ అతిచనువైనారు, ‘చిన్న బాబయ్యగారు’ అని ఒకటేపాట.
జర్వమునుండి తేరినపిదప జమిందారిణి నారాయణరావును తనకు బూర్తిగా బలము పట్టువరకు నుండుమని కోరినది. మరి నాలుగురోజులు నారాయణరా వచ్చటనుండి అత్తగారు లేచి తిరుగుచున్నప్పు డందరి సెలవునంది కొత్తపేట వెళ్ళిపోయినాడు.
జ్వరములోనే జగన్మోహనరావు మేనత్తను జూచుటకు వచ్చినాడు. జ్వరమురోజులలో నప్పుడప్పుడు వచ్చి యామె క్షేమ మరయుచుండువాడు. అతడు శారదను తన మోహపాశములలో నిమిడ్చి బంధించుట యెట్లని యెత్తులు వేయుచుండెను. శారదతో నాతడన్ని సమాచారములు మాటలాడుచుండెను. తన మేనత్త జబ్బుసంగతి మాట్లాడుచు శారదకు ధైర్యము చెప్పుచుండెను. శకుంతలయు, జమీందారుగారును ఉదాసీనభావముతో నాతనితో మాట్లాడువారు. లోన హృదయము కోపదగ్ధమగుచుండ నారాయణరావుతో జగన్మోహనరావు ‘మీ లెక్క కొద్దిరోజులలో బంపెదను లెండి’ అని యనెను.
‘అదేమిటండీ అన్నగారూ! మీరు ఏమి పంపవద్దు. ఏదో మీకా సమయాన దగ్గరలేకపోవడంచేత, తుంటరులు అల్లా చేశారు. దానిమాట తలపెట్టకండి సుమా! పంపిస్తే తిరగకొట్టుతానండోయి!’ యని నవ్వినాడు.
‘నే నన్నగారిని, ఆ దున్నపోతు నాకు తమ్ముడు! ఓహో! మంచి హాస్యము (జోక్)’ అని గొణుగుకొనుచు జగన్మోహనుడు శారద యేదో నవల చదువుకొనుచు తనగదిలో గూర్చుండ, నచటికి వెళ్ళినాడు.
‘ఏమిటి చదువుచున్నావు శారదా?’
