| నాయిక: | మందార మాలనో | |
“ఏలా వుంది పాట?”
అనంతలక్ష్మి: అంత ఆడగొంతుకతో ఏలా పాడగలిగారు గురువు గారూ?
కోనంగి: రెండు గొంతులు చూపించారా?
అనంత: అవునులెండి. మీరు అనుకరించిన ఆడగొంతులాంటి గొంతుకేనా ఆ అమ్మాయిది?
కోనంగి: ఛా! ఛా! అది వేరు. చాలా బాగుంటుంది.
అనంత: ఎంత బాగుంటుంది?
కోనంగి: నీ గొంతుక ముందర అది తేలిపోతుంది. నీ గొంతుకే అయితే చిత్రానికి కనకవర్షం కురవదూ?
అనంత: అన్నీ పొగడ్తలే.
కోనంగి ఇటు అటు చూచి అనంతలక్ష్మిని గబుక్కున కౌగలించుకొని గాఢంగా హృదయానికి అదుముకొని, "అనంతం, నీ కంఠమాధుర్యం నేను వర్ణింపగలనా? నేను అబద్దం చెప్తానో, పొగడతానో నీకు తెలియదో హృదయసింహాసనరాజ్జీ! నీ ప్రేమకు నేను తగుదునా! నీవు నా భార్యవై, ఆ సమ్మోహనాక్షులతో నన్ను చూస్తూ ఉంటే, అన్నీ మరిచిపోయి దారితెలియలేని మొద్దునో, సమస్తమూ తెలిసిన అమృతమూర్తినో అయిపోనా లక్ష్మి!” అని ఆమె పెదవుల చుంబించినాడు.
అనంతలక్ష్మి కరిగిపోయింది. ఆమె పులకరించింది. చైతన్య రహితురాలివలె, తేజరిల్లే ఉపాబాలవలె, కోనంగి కౌగిలిలో ఒదిగిపోయి, “గురువుగారూ! నన్ను త్వరగా పెళ్ళి చేసుకోండి. మిమ్మల్ని విడిచి వుండలేను. మీ యెదుట తిండిలేకుండా సంవత్సరాలు అలా పూజచేస్తూ గాఢంగా మీలో ఒదిగివున్నా తృప్తితీరని బాలికను” అన్నది.
కోనంగి కన్నుల నీరు తిరిగింది. “పవిత్రమైన చరిత్ర నీది అనంతా! నీ రూపే, నీ మాటే, నీ హృదయమే నాలో! నేను నీకు తగను. నేను నీ ప్రేమకు ఏ తపోబలంచేత పాత్రత సంపాదించుకొన్నానో!” అని తన కౌగిలిలో తనలో ఒకటై ఉన్న అనంతలక్ష్మి మూర్ఖముపై మోమునాన్చి ఆఘ్రాణించినాడు.
“అనంతా! ఎన్నా సమాచారమా? మన చెట్టిగారు వచ్చిరే!” అంటూ వినాయగం కేక వేసినాడు.
ఇద్దరూ కౌగిలింత విడిపోయి చెరి యొక సోఫాపై కూర్చున్నారు. ఇంతలో నాటుకోడి చెట్టియారు లోనికి విచ్చేశారు.
ఈ మధ్య మూడునెలలు ఆ నాటుకోడి చెట్టియారుగారు మలయా వెళ్ళి వచ్చారు. మలయా నుంచి చెట్టిగారుపోయి, అక్కడనుంచి మదరాసు వచ్చినా రా రోజునే! రావడమేమిటి, స్నానాదికాలు, భోజనం చేయకుండానే అనంతలక్ష్మి ఇంటికి వేంచేసినారు.
వినాయగానికి అనంతలక్ష్మి కోనంగుల ప్రేమగాథ ఆర్థమైపోయింది. అతని హృదయంలో కోనంగిరావుగారే తమ రాజకుమారి అయిన అనంతలక్ష్మికి తగిన వరుడు అని నిశ్చయం చేసుకున్నాడు. అతనికి ఇష్టంలేని మనుష్యుడా ఇంట్లోకి అడుగుపెట్టలేడు. కొందరిని రానిస్తాడు. కొందరు రావాలని కోరుతాడు.
