పార్వతి: ఎందుకో అంబుజం? అది పగటికలలుకంటూ కూర్చుంది. మధ్య పానకంలో పుడకలాగ, నీ చిలిపిచేష్టలేమిటి?
మీనాక్షి: ఉండండి, ఇవాళ నుంచి అనంతానికి మనతో మాట్లాడడానికి తీరుబడే ఉండదు. అసలు మనకు తిన్నగా కనబడుతుందా?
యోగం: ఎప్పుడే అనంతం, మీరిద్దరూ మధుమాస యాత్రకు బయలుదేరేది?
మేరీ: ఎక్కడికే లక్ష్మీ! ఊటీకా, కాశ్మీరానికా?
మీనాక్షి: హిమాలయాలా, సింహళమా?
పార్వతి: ఈలాంటి తీయతీయని రహస్యాలన్నీ మనతో చెప్పుకుంటుందేం?
ద్వారకాబాయి: సిగ్గు వెయ్యదుటే పాపం!
కమల: ఏమిటే అనంతం, కళ్ళు వెదుకుతున్నాయి.
మేరీ: ఎవరో ఒకర్ని. తనకు తెలుగు చెప్పిన ప్రయివేటు మాష్టరో?
యోగం: ఒక సినీమాలో వేషం వేసిన కథానాయకుడో?
ద్వారకా: నాటకాలలో హీరోనో! -
మీనాక్షి: అడాడా! ఎన్నా ఇది ఇందమాదిరి విషయం పండ్రారే? నాణతినాల్ అవళ్ ముగం శివందు పోరదే.
నవ్వుకుంటూ అనంతం ఇవన్నీ వింది. “రండర్రా, కొత్త ఫలహారాలు చేద్దురుగాని” అని అనంతం లేచింది.
“ఇది ఫలహరంగచ్చెదానే. వేరు ఒండు ఇల్లియే?” అని మీనాక్షి అంది.
ఇంతలో జయలక్ష్మి అక్కడకు వచ్చి “ఫలహారాలు సిద్దంగా ఉన్నాయి, రండని” వారి నందరిని సగౌరవంగా పిలిచింది.
ఇల్లూ మేడా దీపాలతో, అలంకారాలతో కలకలలాడిపోతూ ఉంది. బాలికలందరూ అనంతలక్ష్మిని సంధాన శయనగృహానికి పంపించి మరీ ఇళ్ళకు వెళ్ళినారు.
అలా తలుపువేసి వెళ్ళారు. కోనంగి ఒక్కసారిగా అనంతలక్ష్మిని కౌగిలిలోకి కబళించి వేశాడు. ఆ బాలిక అతని కౌగిలిలోనే ఒక ఆనందామృత ప్రవాహమై అతని జన్మ సహస్రాలు అలముకుపోయింది. వారికి మాటలులేవు. వారే ఆనందమూర్తులయ్యారు. ఆనంద శిఖరితమైన అమృతము బిందువులై అతని కన్నులు తిరిగినవి. ఆమె తలకట్టు, ఫాలము, కనుబొమలు, కన్నులు, నాశిక, నాశికాపుటములు, చెంపలు, చెవులు, గడ్డము కంఠము అతడు పుణికినాడు. ఆమె పరవశమైనది. వివశయైనది. అతడామె పెదవులు, అతని పెదవు లామె! ఒక పరమమోహన సందేశ గాఢచుంబనావ సంగమ మైపోయినవి నాలు పెదవులున్నూ.
“అమృత కలశీవి నువ్వు
అమర లోకానీక
ఏకైక మూర్తినే
ఏను కోరెద నిన్ను”
అని కోనంగి అనంతలక్ష్మిని తన ఒడిలో గాఢపు కౌగిలింతలో ఒరిగించుకొని ఈ పాట పాడినాడు అస్పష్టవాక్కుతో.
“మీ ఆనందం అంత అనంతమైనదా!”
“అనంతత్వం నా ఆనందం ముందు ఒక క్షణిక మాత్రం అనంతలక్ష్మి!”
