కరట-- యేవిఁటి మీసత్యకాలం మావగారూ! యీపెళ్లిలో యేదోవొక వొంటుబెట్టి, నాలుగుడబ్బులు ఆర్జించు కుందావఁని చూస్తూవున్న పంతులూ, పోలిశెట్టీ, ఏకరాత్ర వివాహానికి ఆమోదిస్తారా? పుస్తెకట్టిందాకా ఆమాట వాళ్లతో చెప్పకండి.
లుబ్ధా-- పంతులుతో చెప్పకపోతే యేంజట్టీ పెడతాడో?
కరట-- యేవిఁటి మీభయం! అతగాడు మీకు యజమానా? జట్టీ, గిట్టీ పెడితే, పెణతూడ గొడతాను.
లుబ్ధా-- మీరు కాదుగాని, సిద్ధాంతిగారి చేతిలో రెండు రూపాయలు పడేస్తే, ఆపూచీ అంతా ఆయన నెత్తిమీద వేసుకుంటాడు. ఆయన యదట పంతులు నోరు యెగియదు.
కరట-- పావఁంటిదానికి విరుగుడుంది. పంతులికుండదా?
(నిష్క్రమింతురు.)
3-వ స్థలము. లుబ్ధావధాన్లు యింటిపెరడు.
[కరటకశాస్తుల్లు, మీనాక్షీ ప్రవేశింతురు.]
మీనాక్షి-- మీపిల్లని నాకడుపులో పెట్టుకోనా తాతయ్యా?
కరట-- కడుపుగదా అమ్మా? అంచేత పదేపదే చెబుతున్నాను. దానికి తల్లివైనానువ్వే, తండ్రివైనానువ్వే. (దుఃఖమును అభినయించును.)
మీనాక్షి-- విచారించకండి, తాతయ్యా, దానికి యేలోపం రానియ్యను.
కరట-- అమ్మా, నీకిమ్మని మా అమ్మిచేతికి ఓ పులిమొహురు యిచ్చాను. పుచ్చుకో.
మీనాక్షి-- యిస్తుంది. తొందరేవిఁటి, తాతయ్యా? దాందగ్గిరవుంటేనేం? నాదగ్గిరవుంటేనేం?
(సిద్ధాంతి ప్రవేశించును.)
సిద్ధాంతి-- యెంతసేపూ కూరలుతరగడం, భోజనాల సరంజాం జాగ్రతచెయ్యడం సందడేగాని, లగ్నానికి కావలసిన సరంజాం జాగ్రత చెయ్యడపు తొందరేవీఁ కానరాదు. నాశిష్యుడు ముంగిపోతులాగ పడున్నాడు.
మీనా-- నాలుగ్గడియల పొద్దుకిలగ్గవైతే, యిప్పట్నించీ సరంజాం తొందరేవిఁటి అచ్చన్న మావాఁ?
సిద్ధాంతి-- చదవేస్తేవున్న మతీ పోయిందన్నాట్ట. నాలుగ్గడియల రాత్రుందనగా శుభమూర్తం.
మీనా-- మానాన్న యెప్పుడూ యిదేమచ్చు. యేమాటా నిజం యింట్లో ముండలతో చెప్పకపోతే యెలా యేడుస్తారు? నాన్నా? నాన్నా!
