| |
నీ కిటు దుఃఖ మొందఁ దగునే యహికైవడి వేష్టితాంగి వై
శోకము మోహము న్విడిచి సుస్థితినిం దగ వైన కార్యము
న్నాకు వినంగఁ జెప్పుము ఘనంబుగ నిప్పుడె దీర్చి పుచ్చెదన్.
| 345
|
| ఉ. |
నా విని చుప్పనాతి నయనంబుల నశ్రులు గ్రమ్ముదేర ర
క్షోవిభుఁ జూచి యేమి పురికొల్పెద సంహృతకర్ణనాస నై
యీవిధి సిగ్గుమాలి యొకహీనమనుష్యునిచేత నీకడ
న్లావని చెప్పఁ బా లయితి నాకరిపూత్తమ సారెసారెకున్.
| 346
|
| చ. |
తొలుత నమోఘవీర్యులఁ జతుర్దశరాక్షసవీరుల న్సము
జ్జ్వలగతి నీవు పంపఁ జని వారలు రాముని రౌద్రమూర్తు లై
చలమునఁ గిట్టి వాఁడి గలశస్త్రపరంపర లొక్కరీతిగాఁ
గులగిరిమీఁద మేఘములు క్రూరతరాశనులట్ల గప్పినన్.
| 347
|
| చ. |
అలిగి మహోగ్రకోపమున నక్షియుగంబునఁ దామ్రదీధితు
ల్సెలఁగఁగ నారఘూత్తముఁ డశేషచతుర్దశదైత్యవర్గమున్
జ్వలితచతుర్దశాస్త్రములఁ జావఁగ నేసిన వారు పెద్దకొం
డలక్రియ ధాత్రిఁ గూలిరి కడ ల్వడి మ్రోయఁగ నేమి చెప్పుదున్.
| 348
|
శూర్పణఖ ఖరునితో రాముని ప్రభావంబుఁ జెప్పి దుఃఖించుట
| క. |
ఈకరణి నొక్కవ్రేల్మిడి, నాకారులఁ జంపినట్టి నరనాథునియ
స్తోకబలోద్ధతిఁ జూచి వి, తాకున భయ మొంది యున్నదాన జితారీ.
| 349
|
| క. |
దానవులనిధనముం గని, యే నాతనిమ్రోల నిలువ కెంతయు భీతి
న్మానక నిను శరణము గొన దీనావన, మరల నేగుదెంచితి నిటకున్.
| 350
|
| మ. |
శరసంధానము సేయుచోఁ దివియుచోఁ జాపంబు సారించుచో
సరిమేనం గుఱి వెట్టుచోఁ గడఁగి ప్రత్యాలీఢపాదస్థుఁ డై
పరుషోగ్రాస్త్రము లేయుచోఁ బరులదోఃప్రాబల్యము ల్మాన్చుచో
ఖరుఁడా యాతనినేర్పు నెవ్వరియెడం గానం ద్రిలోకంబులన్.
| 351
|
| క. |
ఇక్కైవడిఁ బదునలువుర, రక్కసులం జంపి పిదప రాముఁడు నాతో
ముక్కిఁడిరక్కసి తక్కిన, రక్కసులం గొనుచు వేగ రమ్మని పలికెన్.
| 352
|
| క. |
ఆమాట చెవికి సోఁకిన, హామిక వోనాడి నేఁటి కసురులసత్త్వం
బీమాడ్కి నవ్వు లాయెఁ గ, దా మనుజున కనుచుఁ జిత్త మలమట నొందెన్.
| 353
|
| క. |
నీ కొకని కేల లోకా,నీకంబుల కైన వానినిరుపమశౌర్యో
ద్రేకం బొకించు కైనను, బ్రాకటధృతియుక్తి సైపరా దసురేంద్రా.
| 354
|
| చ. |
పలుకులు వేయు నేల రిపుభంజన యిప్పుడె వానిమీఁదికిం
జలమున నెత్తి పోయి పటుసాహసవిక్రమరేఖ దోఁపఁగా
బలువిశిఖంబులం బొదివి ప్రాణముఁ బాపినఁ గాని నీకు ని
|
|
