| చ. |
మనుజవరేణ్య యేను బహుమాయలు నేర్చినదానఁ గామరూ
పను బలవంతురాల నరిభంజనశీలను గాన నన్నుఁ గై
కొని సకలేష్టభోగము లకుంఠితవైఖరి నొందు మక్కటా
కనికని దీనియంతటి వికారపుఁబొత్తు మనంగ నేటికిన్.
| 284
|
| ఉ. |
చక్కనివారిలో మిగులఁ జక్కనివాఁడవు నీవు నన్నుఁ బోల్
చక్కనికాంతఁ గూడి జలుచందములన్ సుఖయించు టంతె కా
కిక్కుటిలాంగితోడి చన వేటికి దీనిఁ బరిత్యజింపు మో
చక్కెరవింటిసామి నెకసక్కెము లాడెడురాజమన్మథా.
| 285
|
| చ. |
ఇది వికృతాస్య నీకుఁ దగ దీసతిపై ననురక్తిఁ గూర్ప రా
దదయత నిగ్రహింపు మటు లైనను దోషము లేదు గాన నీ
హృదయమునందుఁ గూర్మి మెయి నింత కొడంబడ వేని లక్ష్మణుం
బదపడి దీని నే నివుడు పట్టి గ్రసించెద వంతఁ దీఱెడిన్.
| 286
|
శూర్పణఖను రామలక్ష్మణులు పరిహసించుట
| క. |
అని చుప్పనాతి పలికిన, విని రాముఁడు చతురవాక్యవిదుఁ డగుట మనం
బున గర్హించుచు దానిం, గని చిఱునగ వంకురింపఁగా ని ట్లనియెన్.
| 287
|
| క. |
నిను వంటిరూపపతి నెందును గానక తొలుత తగినదో తగనిదొ కై
కొనినాఁడ దీని వేఱొక, వనితను మది నింకఁ గోర వచ్చునె నాకున్.
| 288
|
| ఉ. |
కన్నుల కింపు సేయు నినుఁ గైకొనఁ జూచితి నేని సంతతం
బన్నిట నీకు నీమగువ కాఱనితీఱనిపోరు గల్గు సౌ
ఖ్యోన్నతి లేదు మేల్పడినయోష నలంచిన దోస మంటివే
నిన్నును గైకొనం దగిననేర్పరి నాయనుజు న్వరింపుమా.
| 289
|
| చ. |
ఇతఁడు సుశీలవంతుఁడు నహీనబలుండు సుదర్శనుండు నా
తతభుజవిక్రముం డకృతదారుఁడు నీ కనురూపుఁ డైనభ
ర్త తనకు భార్యగాఁ దగినదాని నొకర్తెను గోరుచున్నవాఁ
డితని వరించితేని భజియింపుదు వాఱడి లేనిసౌఖ్యమున్.
| 290
|
| వ. |
కావున సూర్యప్రభ మేరువుంబోలె నీలక్ష్మణుని భర్తగా భజింపు మని యిట్లు
రాముండు పరమదయాళుత్వంబునఁ దనయందుఁ గామమోహంబులచేత సమా
గత యైనయువతిని శీఘ్రంబున ధిక్కరించిన దుఃఖించు నని తలంచి క్రమంబు
నఁ దిరస్కరించువాఁ డై పరిహాసవచనంబుఁ బల్కి లక్ష్మణుం జూపిన.
| 291
|
| క. |
మనమున హర్షం బడరఁగ, దనుజాంగన కామబాణదళితహృదయ గా
వున నది యొకనిజ మని గ్ర, క్కున లక్ష్మణుఁ జూచి పల్కెఁ గోర్కులు నిగుడన్.
| 292
|
| ఉ. |
చక్కనివాఁడ వీవు నృపసత్తమ చక్కనిదాన నేను బెం
పెక్కఁగ నన్నుఁ గూడి చరియింపుము కాననభూమియందు నే
|
|
