| శా. |
మీ రెవ్వారు జటాజినంబు లిటు నెమ్మిం దాల్చి యీ దుష్ప్రవే
శారణ్యంబున సంచరించెదరు చాపాస్యంబకంబు ల్మునుల్
ధీరత్వంబునఁ దాల్ప నేర్తురె భవద్వేషంబులం జూడఁగా
వేఱై యున్నది మౌనిదూషకులు మీవృత్తంబుఁ దెల్పం దగున్.
| 14
|
| క. |
దారుణవన మిది దుర్గం, బారూఢి విరాధుఁ డనుమహాసురవరుఁడ
న్వారక తాపసమాంసా, హారుఁడ నై సంచరింతు ననిశం బిచటన్.
| 15
|
| క. |
దురితాత్ము లైనమీయి, ద్దఱ శూలాగ్రమునఁ దునిమి తడయక రుధిరం
బఱ లేక క్రోలి వెస నీ, గఱితం గైకొందు భార్యగా నిపుడు తగన్.
| 16
|
| వ. |
అని పలుకుచున్నదురాత్ముం డగువిరాధునిసగర్వితం బైనదుష్టవాక్యంబు విని
వైదేహి సంభ్రాంతచిత్త యై ప్రవాతంబునందుఁ గదళియుం బోలె భయశోక
వేగంబున నాకంపించె నప్పు డారఘువల్లభుండు విరాధాంకగత యై భయంబున
వడఁకుచున్నసీత నవలోకించి దీనవదనుం డై లక్ష్మణున కి ట్లనియె.
| 17
|
రాముఁడు కైకేయీకృత్యమును దలంచి దుఃఖించుట
| ఉ. |
భూరిసుఖార్హపుణ్యముల ప్రోవు మనస్విని నిత్యమంగళా
చార విదేహరాజసుత సర్వసతీమణి మత్పురంధ్రి యీ
ధారుణిపుత్రి భీతిఁ గొని దైన్యము మీఱఁగఁ గంపితాంగి యై
ఘోరనిశాటునంకమునఁ గుందుచు నున్నది కంటె లక్ష్మణా.
| 18
|
| తే. |
అకట కైకేయి మన కేదురంతదుఃఖ, మటవి నొనగూర్పుటకు నింత యాచరించె
నది రయంబున నిపుడె సంప్రాప్త మయ్యెఁ, గాలము దురత్యయం బెంతఘనునకైన.
| 19
|
| సీ. |
కేవలజడత నేదేవి సుతార్థంబు రాజ్యాభిషేకమాత్రమునఁ దనివి
సనక సమస్తభూతనివహంబున కనారతమును మిక్కిలిహితుఁడ నైన
యనుపమచిత్తుని వినయవిధేయునిఁ దనయరాజ్యస్థిరత్వంబుకొఱకుఁ
దాపసుఁ జేసి బాంధవు లెల్ల దుఃఖంపఁ గట్టిఁడితనమునఁ గాన కనిచె
|
|
| తే. |
నట్టి మధ్యమజనయిత్రి యైనకైక, సీత దనుజాధమునిచేతఁ జిక్కుచుండ
నేఁడు చాల సకామ యై నెగడుఁ గాదె, ముదిత సంకల్ప మెంత యమోఘ మయ్యె.
| 20
|
| తే. |
అకట మనయయ్య దశరథుఁ డన్యలోక, గతికిఁ బోవుటకంటె నఖండరాజ్య
హరణమునకంటె సీత యీపరునిచేతఁ, జిక్కుటకుఁ జాల మనమునఁ జింత వొడమె.
| 21
|
లక్ష్మణుఁడు రాముని నూరార్చుట
| వ. |
అని పలికి కన్నీరు నించిన నారఘుపుంగవునిం జూచి లక్ష్మణుండు కైకేయి నుద్దే
శించి సంక్రుద్ధుం డై మహానాగంబుకరణి నూర్పులు వుచ్చుచు ని ట్లనియె.
| 22
|
| ఆ. |
సాధుచరిత నీవు సర్వభూతములకు, నాథుఁడవు సురేంద్రునకు సముఁడవు
వినుత బాహువీర్యమనుఁడ వనాథుని, పగిదిఁ బరితపింప నగునె యధిప.
| 23
|
| ఉ. |
క్రచ్ఛఱఁ జాప మెక్కిడి యఖండశరంబుల వీనిగుండియల్
|
|
