| |
నొక్కింత తెలివిఁ దాల్చి కన్నీరు నించుచు విషాదవేదనావిశేషంబునఁ దమలో
నిట్లని విలపించిరి.
| 969
|
పౌరులు నిద్ర లేచి రామునిం గానక విలపించుట
| ఉ. |
అక్కట రాముఁడు న్మనల నారట పెట్టి దయావిహీనుఁడై
చిక్కక త్రోచి పోయె దరి చేరఁగ రానివిపత్పయోధి నిం
కెక్కడ నీఁదువార మిఁక నెవ్వఁడు రక్షకుఁ డేది దిక్కు నేఁ
డెక్కడ వచ్చె నీనిదుర యెంతటి మోసము వచ్చె నిత్తఱిన్.
| 970
|
| ఉ. |
నిర్మలచిత్తుఁ డంచితసునీతివిదుండు దయాపయోధి స
ద్ధర్మవిశారదుం డభయదాయకుఁ డీశ్వరుఁ డంచుఁ జిత్తమం
దర్మిలి నమ్మి యున్నమము నక్కట యిక్కడ నొంటి డించి యే
ధర్మ మటంచుఁ బోయె నిల ధార్మికు లీగతి విన్న మెత్తురే.
| 971
|
| ఉ. |
రాముని భానుమత్కులలలాముని గోమలనీలనీరద
శ్యామునిఁ బాసి మేన నికఁ బ్రాణము నిల్పఁగ నేల చిచ్చులో
వేమఱుఁ జొచ్చి యైన నడవి న్విషపాన మొనర్చి యైన నిం
కేమి యొనర్చి యైన మన మిచ్చటఁ జత్తము నిక్కువంబుగన్.
| 972
|
| క. |
జాలిం బడి తనసుతులం, బోలె మనల నేఘనుండు భూరికరుణచేఁ
బాలించు నట్టిరాముఁడు, వాలాయము మనల విడిచి వనమున కరిగెన్.
| 973
|
| క. |
ఏలాగు బ్రతుకుదము మన, మేలీలఁ జరింత మెచటి కేగుద మకటా
బాళిం దల్లులఁ బాసిన, బాలులగతి నయ్యె నేఁడు పరికింపంగన్.
| 974
|
| తే. |
రామభద్రుండు లేనిపురంబు శూన్య, గృహముగతి నుండు దాని నేరీతిఁ జూత
మచటివారలు రాముఁ డెం దరిగె ననిన, నేమి చెప్పుద మిఁకఁ దెఱఁ గెద్ది మనకు.
| 975
|
| వ. |
అని బహుప్రకారంబుల భుజం బెత్తి రోదనంబు సేయుచు రామరహితం బైన
పురంబు సౌర నొల్లక రథం బరిగినచొప్పునఁ గొంతద వ్వరిగి మార్గనాశం
బగుట విషాదంబు నొందుచుఁ జేయునది లేక మరలి పురమార్గంబుఁ బట్టి
వివత్స లయినమొదవులచందంబున విలపించుచు దైవోపహతుల మైతి మింక
నేమి సేయువార మని చింతించుచు నరిగి చంద్రహీనం బైనగగనంబుపోలికఁ
దోయహీనం బైనసముద్రంబుభంగి గరుడునిచేత నుద్ధృతపన్నగం బైన
హ్రదంబుపోలిక నిరానందం బైనయయోధ్యాపురంబు సొచ్చి దాని శోభా
హైన్యంబునకు శోకించుచుఁ గన్నీరు నించుచు విప్రణష్టప్రమోదు లై పుత్ర
దారగృహక్షేత్రాదులయందు మమత్వంబు మాని యమూల్యంబు లైనస్వగృ
హంబులు ప్రవేశించియు దుఃఖసహితం బైనస్వజనంబు నిరీక్షించి దుఃఖోప
హతు లై స్వపరవేశ్మస్వజనాన్యజనవివేకంబు లేక కొండొకసేపున కతిప్రయ
త్నంబునం దమవారి నెఱింగి వారలం గూర్చికొని వారికి రాముండు వంచించి
|
|
