| వ. | అని కోపంబు పెంపున నాక్షేపించి వెండియు ని ట్లనియె. | 668 |
| క. | తప మైన నాక మైనను, విపిన మయిన నిరువురకును వెస నొక్కటి యా | 669 |
| తే. | నిన్నుఁ గూడి వనంబున నున్నవేళ, నిడుమ లెన్నియుఁ గలిగిన హృదయమునకు | 670 |
| ఆ. | అధిప నీపిఱుంద నరుదెంచునాకు ను, ద్యానవనవిహారమందుఁబోలె | 671 |
| మ. | మనుజేంద్రోత్తమ నిన్నుఁ గూడి యటవీమార్గంబునం బోవునా | 672 |
| తే. | అధిప ఝంఝానిలోద్ధూత మైన యేర, జంబుచే నస్మదీయగాత్రంబు చాల | 673 |
| తే. | చెలఁగి నీతోడ వనమధ్యసీమయందు, రమణ శయనించుతఱి శాడ్వలములకంటె | 674 |
| తే. | అధిప నీవు కాంతారమధ్యంబునందుఁ, గరుణఁ జేసి యొసంగిన కందమూల | 675 |
| క. | జనకుని తల్లిని గృహమును, మనమునఁ దలపోయ నెపుడు మత్కృతమున నీ | 676 |
| క. | నినుఁ గూడి యున్నచో టది, వన మైనను స్వర్గసన్నిభం బగు మఱియు | 677 |
| క. | కావున ననుఁ దోడ్కొని విపి, నావలికిం బొమ్ము దేవ యటు గానియెడ | 678 |
| ఉ. | అక్కటికంబుఁ బూని హృదయాధిప న న్విడనాడి కానకున్ | 679 |
| చ. | అనఘ భవద్వియోగజనితార్తిని నొక్కముహూర్తకాల మై | 680 |
